Het is duidelijk dat wij in een goddeloze wereld leven, die steeds openlijker de zonde najaagt. Het is niet altijd gemakkelijk voor ons en onze jonge mensen om in deze wereld te leven en toch niet van de wereld te zijn. Tot op heden kunnen wij leven naar ons geweten. De wereld leeft op zijn goddeloze manier, maar wij zijn nog in staat om, als we dat willen, te leven en werken als christenen.Samen met veel christenen in Nieuw-Zeeland is onze kerkelijke gemeente de laatste maanden druk geweest om handtekeningen te verzamelen. Meer dan 10 procent van de geregistreerde stemmers, 332.000 mensen, heeft een verzoekschrift ondertekend. Vorig jaar heeft onze regering de wet zodanig veranderd dat het niet meer toelaatbaar is dat ouders fysieke middelen gebruiken om hun kinderen te straffen of te beteugelen. De regering heeft verder de politie de bevoegdheid gegeven om te beslissen of ingrijpen nodig is.

De verzamelde handtekeningen hebben tot doel om deze wetsverandering in een referendum bij de volgende parlementsverkiezingen aan de gehele Nieuw-Zeelandse bevolking voor te leggen. De ondertekenaars vinden ook dat de regering een onderzoek moet instellen naar de diepere oorzaken van geweld in gezinnen en de mishandeling van kinderen.

Een aantal voorbeelden kan duidelijk maken wat de wetsverandering betekent voor gezinnen. Een vrouw greep haar tweejarige kleinzoon bij zijn arm toen hij de straat oprende. Een politieman die dit zag gebeuren, berispte haar voor het overtreden van de wet. Als een dergelijk voorval opnieuw zou plaatshebben, zou de vrouw worden vervolgd.

Drie agenten stonden op de stoep van een vrouw nadat de buren de politie hadden gebeld omdat ze de kinderen hoorden schreeuwen. Haar tweejarige zoon had een klassieke driftbui gekregen toen hij naar bed moest. De moeder had beslist geen tik uitgedeeld. De politie besloot om niets te doen, maar je kunt begrijpen wat deze moeder voelde toen ze verdacht werd van kindermishandeling.

Een elfjarige jongen belde de politie op en gaf zijn ouders aan voor mishandeling omdat hij straf kreeg voor zijn onbeschofte en bemoeizieke gedrag. Een meestal fatsoenlijk achtjarig meisje schopte haar onderwijzeres tegen haar been nadat de politie op school de nieuwe wet kwam toelichten. Tegen haar moeder zei het meisje: „U kunt mij niet meer zeggen wat ik moet doen. U kunt niet meer slaan.”

Er zijn genoeg voorbeelden van uitstekende ouders die op een verantwoordelijke wijze een kind een lichte tik op zijn hand geven. Zulke ouders staan nu onder zware druk. Enkelen zijn al meegenomen naar het politiebureau voor ondervraging. Tot dusver is niemand gevangengezet, maar sommigen leven met de dreiging dat kinderen van hen afgenomen worden en naar een pleeggezin gaan.

Huiselijk geweld en kindermishandeling zijn totaal af te keuren en mogen niet worden getolereerd. Maar in hun bezorgdheid over kindermishandeling hebben onze regeringsleiders een wet doorgedrukt die ook goede ouders verbiedt zelfs een redelijke vorm van straf te gebruiken in de opvoeding van hun kinderen.

Het gevolg van deze wet zal zijn dat kinderen opgroeien zonder respect voor autoriteit en zonder dat zij gehoorzaamheid leren. Zal de wet uiteindelijk een manier zijn waarmee een sterk antichristelijke regering christenen die Gods Woord willen gehoorzamen te vervolgen? Spreuken 29:15 zegt: „De roede en bestraffing geeft wijsheid, maar een kind, dat aan zichzelf gelaten is, beschaamt zijn moeder.” In Spreuken 13:24 staat: „Die zijn roede inhoudt, haat zijn zoon; maar die hem liefheeft, zoekt hem vroeg met tuchtiging.”

In Nieuw-Zeeland moeten we waken voor de goddeloze, die op allerlei manieren het Koninkrijk van Christus en het onderwijs van Zijn Woord zoekt te vertreden. Wetten worden snel en zo stilletjes mogelijk doorgedrukt. Ze lijken goed, maar er verbergt zich een giftige slang in.

Op de website van Family Integrity, een organisatie die zich inzet voor gezinnen, staat een rake waarschuwing om waakzaam te zijn en de oproep om ons in te zetten voor de goede zaak met de woorden van Edmund Burke: „All that is necessary for evil to succeed is for good men to do nothing” (Het enige wat nodig is voor de triomf van het kwaad, is dat goede mensen niets doen). We weten allemaal dat het kwaad door God is overwonnen, maar toch hebben wij een verantwoordelijkheid. We realiseren ons dat goed, ook in Nieuw-Zeeland.

M. R. Vergunst-VanBrugge woont sinds november 2000 in Carterton, Nieuw-Zeeland. Haar man is daar predikant van de Reformed Congregation, een zustergemeente van de Gereformeerde Gemeenten.