Wat de reclame ons dag in dag uit voorhoudt over het ’volmaakte’ oud zijn, kan niet standhouden in de realiteit. Frits de Lange, hoogleraar ethiek aan de Protestantse Theologische Universiteit in Kampen, laat in ”De armoede van het zwitserleven” zien waarom niet. Maar vooral ook wat wél kan bijdragen aan een goede oude dag. Een zwitserleven is het ideaal voor levenslustige pensionado’s die na hun zestigste nog een leuke tijd willen hebben. Na een leven lang hard werken komt het Grote Grijze Genieten. Reizen, eten en drinken, uitgaan, jezelf verwennen - het pensioen voor de babyboomgeneratie lijkt een hedonistisch belevenisparadijs. In een tijd waarin steeds minder mensen in de hemel geloven, wensen zij zich de eeuwige gelukzaligheid hier en nu. Ouderen willen in hun derde leeftijd graag onbekommerd de kroon op hun leven zetten. Maar worden we van het zwitserlevengevoel werkelijk gelukkig? Nee, stelt De Lange onomwonden vast. „De armoede van het zwitserlevengevoel is dat het alleen een gevoel is. (…) Het brede spectrum van wensen, verlangens en idealen waardoor mensen worden gedreven, wordt verengd tot een sensatie.” Geluk ervaart de mens pas als hij bezig is zijn doelen te bereiken, schrijft De Lange. „Hij krijgt het als een neveneffect van zijn streven zomaar in de schoot geworpen. Een ’pursuit of happiness’ als doel in zichzelf is een onzinnige onderneming. Hoe meer je plezier nastreeft, hoe minder je het verwerft.”

In dit essay maakt De Lange daarom korte metten met de mythe van het Grijze Genieten. Niet alleen is een zwitserleven voor weinigen weggelegd, het deugt volgens hem ook niet als ideaal. Behalve onbetaalbaar is het „ouderwets, onrealistisch, onrechtvaardig, kortzichtig en ook nog eens oervervelend.”