Wellicht wordt dementering de ouderdomskwaal bij uitstek. In ”Moeder of kind” doet priester Antoine Bodar verslag van de manier waarop hij omgaat met deze ziekte die zijn moeder overkwam. Heel treffend beschrijft hij hoe de rollen worden omgedraaid: „De verandering heeft eerder ingezet maar wordt ineens onmiskenbaar. De ouder is nog ouder maar tevens niet meer oud. Gegeven bescherming wordt te geven bescherming. Verleden kindschap klopt aan. De ouder vraagt het kind de plaats in te nemen van de grootouder. Ruil niet alleen van rol maar vooral van eigenheid. De moeder wordt oudere dochter, de zoon jongere vader.”

De grootste zorg van Bodar is het houden van contact met zijn moeder. „Wiens ouder in ouderdom in vaag besef of buiten eigen benul verandert, schuift opnieuw in de schoolbank van het leven. Ik probeer sleutels op het slot van mijn moeder haar hoofd. Verdieping in haar brengt verdieping in mij. Pogingen haar in de levensomstandigheid na te voelen, te begrijpen, dwingen mij temeer de nietigheid des levens eigen te maken. De ene sleutel is geduld, de andere is aanraking - lijfelijke die geestelijke dichterbij brengt.”

Bodars beschrijving loopt uit op een vurig pleidooi voor hulp aan de zwakken in de maatschappij. „De qualiteitsic van een samenleving toont haar hoogte van beschaving naar de maat waarmee zij over zieken en ouden denkt en met zieken en ouden omgaat.” Want, zo formuleert Bodar het: „In de allerzwaksten, blijvende evenbeelden van God, licht Hij Zelf het allermeest op. Eerbied voor hen is eerbied voor God. Verzorging van hen is de kus van Gods mond.”