De verkiezingen van zondag lijken een nek-aan-nekrace te worden tussen de socialistische PSOE van de zittende premier Zapatero en de rechtse volksunie PP van oppositieleider Rajoy. In enkele provincies kan de uitslag afhangen van een paar duizend stemmen, waaronder die van de protestanten, aldus ACPress.In de aanloop naar de verkiezingen van zondag zijn de Spaanse protestanten geconfronteerd met een voor hen geheel nieuw verschijnsel: een soort stemwijzer, uitgebracht door OCI, een platform voor politieke bezinning dat is ingesteld door de Spaanse Evangelische Alliantie.

In de 44 pagina’s wordt geen bepaalde voorkeur voor een politieke partij uitgesproken. De bedoeling van het document is allereerst dat protestanten niet afgaan op wat anderen zeggen of wat in de televisiedebatten de aandacht trekt. Ze moeten zorgvuldig nagaan hoe de strijdende partijen de afgelopen vier jaar zijn opgetreden, en dan pas naar eer en geweten, als voor Gods aangezicht, hun stem uitbrengen, benadrukt Pedro Tarquis, directeur van de protestantse internetsite Protestante Digital.

In de stemwijzer ”Vota sabiamente”, een vertaling van de Engelstalige publicatie ”Vote wisely”, wordt met brede penseelstreken en bij het licht van de Bijbel aandacht gevraagd voor nu in Spanje actuele thema’s op het gebied van: gezondheidszorg, economie, justitie, gezin, nationale identiteit en immigratie.

Over het gezin zegt het document dat het naar Bijbelse maatstaf een drie-eenheid moet zijn van man, vrouw en kinderen. „Dit eerste door God ingestelde instituut”, aldus het document in een bijdrage van Mervyn Nutley, „moet voor jongens een model zijn, waarin zij zich richten op het voorbeeld dat de vader geeft, en meisjes op het voorbeeld van de moeder.”

Een andere scribent, de Ierse journalist David Quinn, zet de Bijbelse definitie van het gezin af tegen het huidige maatschappijbeeld: een aanzienlijke terugloop van het aantal huwelijken, een alarmerende stijging van het aantal echtverbintenissen dat al binnen het jaar op een scheiding uitloopt, en meer dan een verdubbeling van het aantal vrijwillige abortussen tussen 1991 en 2001. Quinn betoogt dat bepaalde maatregelen van de zittende socialistische Spaanse regering, zoals positieve discriminatie van homoseksuelen, de vrijheid van meningsuiting onder druk hebben gezet. Een aantal wetten, zoals de legalisering van het homohuwelijk, kon volgens Quinn slechts tot stand komen door een te grote nadruk op de rechten van volwassenen, vaak ten koste van de minderjarigen die binnen deze nieuwe ’gezinstypen’ moeten opgroeien.

Manuel Suarez, pr-man van de Protestantse Raad van Galicië, schrijft over het omgaan met immigranten en citeert daarbij het Bijbelboek Exodus, waarin God voorschrijft dat de vreemdeling zou wezen „als een ingeborene des lands.” Dat betekent dat we gastvrij de deur openzetten voor immigranten, maar ook dat de immigrant begrijpt welke verplichtingen het met zich meebrengt als hij deel gaat uitmaken van het land waar hij zijn toevlucht heeft gezocht. Zoals het volk Israël van de vreemdeling eiste dat die de sabbat strikt zou houden, zo moeten wij van onze immigranten een diep respect eisen voor de waarden die ten grondslag liggen aan de rechten die ons staatsbestel hun biedt, aldus Suarez.

Het manifest sluit af met een bijdrage van de christenpolitica Julia Doxat-Purser, EU-lobbyiste voor de Evangelische Alliantie, over de juiste houding tegenover politici. Die krijgen bijna nooit erkentelijkheid voor hun optreden en worden nogal eens corrupt geacht. Doxat roept op tot bereidheid om voor politici te bidden en herinnert eraan „dat Jezus de tijd nam om met belangrijke persoonlijkheden om te gaan.” Een christen moet niet allereerst uit eigen belang aan politiek doen, maar het volk van God is geroepen om aan allen wel te doen, ook aan hen die het niet met ons eens zijn.”

De Spaanse Evangelische Alliantie heeft 2000 exemplaren van de stemwijzer verspreid onder protestantse kerken en christenleiders. Hij is ook aan de media en aan de grootste politieke partijen toegezonden. Lange jaren hebben de Spaanse protestanten zich afzijdig gehouden van de politiek. Dat heeft alles te maken met hun positie in het Franco-tijdperk, toen een gezamenlijk machtsfront van staat en Rooms-Katholieke Kerk discriminatie voor niet-katholieken betekende.