Wie is Parfitt? Al meer dan twee decennia houdt deze hoogleraar zich bezig met de geschiedenis van de Joden, waarbij zijn aandacht zich vooral richt op volkeren die beweren van Joodse origine te zijn. Ook in het nu verschenen boek somt hij een reeks kenmerken op van een Centraal-Afrikaanse stam die sterk aan de Joodse cultuur doen denken: de mannen worden besneden, ze eten geen varkensvlees, brengen dierenoffers, hebben Semitische namen en trouwen niet met leden van andere stammen. Dat kan allemaal op toeval berusten, maar als er dan ook nog een genetische overeenkomst is met de Joden, wordt het frappant.Bovendien zegt de Lembastam een zeer heilige houten trom te bezitten, „de woning van God”, die zich bevindt in een soort heilige der heiligen, die niet de grond mag raken en alleen door de priesters mag worden vervoerd. Na een lange speurtocht heeft Parfitt deze trom gevonden, op de onderste plank in een museum in Harare, de hoofdstad van Zimbabwe. Helaas bleek het houten voorwerp niet meer dan zeven eeuwen oud.

De bewering van de uitgeverij dat hiermee de ark des verbonds gevonden is, waarin zich ooit de twee stenen tafelen bevonden, is dus nogal overdreven. Er zijn echter nog meer redenen om deze ontdekking met enige nuchterheid te beoordelen. Als dit inderdaad het hoogtepunt is van zijn wetenschappelijke carrière, zou de hoogleraar niet moeten kiezen voor de vorm van een populairwetenschappelijk boek. De keuze voor Bruna is hierbij ook veelzeggend, terwijl Parfitt eerder bij Brill heeft gepubliceerd. De auteur laadt hiermee de schijn op zich een graantje te willen meepikken van de populariteit van ”De Da Vinci Code” en de reeks aan semireligieuze feit-fictieliteratuur die daarop is gevolgd.

Afgezien daarvan is ook de waarde van de vondst betrekkelijk. De gevonden trom bewijst niets over de echte ark en de beweringen dat de trom daar een replica van is, zijn even moeilijk te controleren als de claims van Rome over de splinters van het kruis en de vingerkootjes van Petrus. De Bijbel is voor zijn gezag niet afhankelijk van archeologische vondsten, hoe nuttig die op zichzelf ook zijn.

De auteur besluit zijn boek met de hoop dat de nu ontdekte kist de invloed en het gezag krijgt die zijn voorgangers hebben gehad. Ook dat is te veel eer voor deze Afrikaanse trom. Parfitt weet toch dat op Goede Vrijdag het voorhangsel van de tempel in Jeruzalem scheurde? En ook al weten we niet of zich daarachter nog een ark bevond, het voorval markeert een kantelpunt in de geschiedenis, waarbij de ceremonieën uit het Oude Testament werden vervuld. Het baande de weg voor de Hogepriester Jezus om het heilige der heiligen binnen te gaan met Zijn bloed, tot verzoening voor Zijn volgelingen. De oude ark des verbonds heeft daarmee zijn betekenis verloren.