Dat stelt emeritus hoogleraar lexicografie P. G. J. van Sterkenburg aan de Universiteit van Leiden op grond van een onderzoek naar het vloekgedrag van Nederlanders en Vlamingen.Van Sterkenburg (66), ex-hoofdredacteur van het Groene Boekje en de Van Dale, ondervroeg duizend mensen. Daaruit blijkt dat een toenemend aantal zestig- en zeventigplussers Engelse vloekwoorden gebruikt in plaats van dat ouderen de Naam van God misbruiken. Jongeren namen al veel eerder vooral Engelse termen in de mond.

Volgens de taalkundige hanteren Nederlanders verder vooral namen van ziekten. „Het lijkt wel alsof Nederlanders denken dat ze die ziekten nooit zullen krijgen als ze een ander ermee verwensen”, zegt hij in de Vlaamse krant Het Laatste Nieuws.

Aan het eind van de vloek is alle woede uit het lichaam verdwenen, zegt Van Sterkenburg. „Het is een ventiel om agressie kwijt te raken.” Daarom is Van Sterkenburg het oneens met mensen die vloeken veroordelen en is hij ook tegen een gemeentelijk vloekverbod. „Beter een vloek dan een vuist naar je hoofd.”

In het in 1997 gepubliceerde boek ”Vloeken” beschrijft Van Sterkenburg dat wanneer mensen vloeken ze vooral taboewoorden gebruiken. Dat zijn dan vooral woorden uit de godsdienstige sfeer en seksueel getinte woorden. In een zes jaar geleden gepubliceerde studie ging hij opnieuw in op veranderingen in de ”lexicale onderwereld”: „Wat bij de vele vloekwoorden vooral opvalt, is dat het heilige ten prooi valt aan oneerbiedigheid, heiligschennis, grofheid, goddeloosheid en verdorvenheid.”

Uit onderzoek van de Bond tegen het vloeken bleek vorig jaar dat de taalverruwing op de Nederlandse televisie nog steeds toeneemt. Zo waren er in 2006 112.000 vloeken, scheldwoorden en verwensingen te horen. Ook blijkt uit ander onderzoek van de bond dat jongeren naar verhouding het meest vloeken. Een kwart van de Nederlanders verstaat onder vloeken godslasterlijk spreken, driekwart rekent ook verwensingen en schuttingwoorden tot vloeken.