Dr. A. F. Troost, predikant van de hervormde gemeente van Heusden, schreef verleden week in kerkbode Voetius een artikel waarin hij de vinger legt bij de haat die Wilders oproept bij moslims. De predikant schrijft daarin eveneens waarderende woorden, omdat de PVV-leider bepaalde thema’s bespreekbaar maakt. „Als hij protesteren wil tegen een steeds groter wordende instroom van allochtonen, mijn zegen heeft hij”, aldus dr. Troost.Even verderop in zijn artikel trekt hij flink van leer tegen Wilders, die zich opwerpt als verdediger van de joods-christelijke cultuur. „Past zijn beledigende hint om de Koran uit te dunnen tot een ludiek stripblad of zijn oproep de Koran zelfs compleet te verbieden dan wél in het kader van het joods-christelijke gedachtegoed?”, schrijft dr. Troost in zijn artikel. „Ik acht het niet. Als we niet oppassen, groeit er een nieuwe generatie op die denkt dat Wilders het taalkundig slot is van de reeks wild, wilder, wilders.”

In het Brabants Dagblad verscheen dinsdag een artikel waarin terecht werd gemeld dat dr. Troost in de kerkbode kritiek uit op Wilders. Vervolgens besteedde ook het Nederlands Dagblad gisteren aandacht aan de kwestie onder de kop: ”Zegen voor PVV-leider Geert Wilders”.

En het was die kop die aanleiding werd tot een mediarelletje. Niet alleen de tv-actualiteitenrubriek Netwerk besteedde gisteravond aandacht aan de predikant die Wilders gezegend zou hebben, maar ook De Telegraaf publiceerde een stuk op zijn website. De reacties van lezers stroomden binnen. De conclusie lijkt voor de meerderheid duidelijk: dominee Troost schaart zich achter Wilders. „Hoe kan ik protestant worden?” schrijft een PVV-aanhanger.

Wat gaat hier fout? Van alles. In de eerste plaats moeten predikanten zich realiseren dat wat ze zeggen en schrijven voor de eigen gemeenteleden door alle moderne communicatiemiddelen tegenwoordig in een mum van tijd in het hele land bekend kan zijn. Dat is natuurlijk geen reden om er dan maar het zwijgen toe te doen, maar het moet wel tot voorzichtigheid nopen. Wees, zeker als over thema’s wordt geschreven die landelijk de aandacht trekken, ook duidelijk. Subtiele zinswendingen zijn aan het grote publiek nu eenmaal niet besteed.

De rol die de media hierin spelen, is ook iets dat de aandacht vraagt. Hoe ga je als krant of ander medium met dit soort zaken om? Die vraag prangt zeker voor christelijke media. Steeds weer moet er worden nagedacht over de vraag hoeveel aandacht een onderwerp verdient, of een artikel evenwichtig is, of het de geïnterviewde recht doet en of de kop boven het artikel de inhoud dekt.

Hoe dan ook, de conclusie is dat alle aandacht voor deze kwestie het imago van de kerk geen goed doet. Predikanten kunnen hun woorden niet zorgvuldig genoeg kiezen. En media hebben hun journalistieke en ethische standaard hoog te houden.