„Zending moet zich op kerntaak richten”
Traditionele kerken in Nederland moeten zich bezinnen op hun zendingsbeleid. Te vaak zijn hun missionaire activiteiten gevangen geraakt in introverte oecumenische relaties. Van de verkondiging van het Evangelie, de kern van zending, is daarbij nauwelijks meer sprake.
Dat constateert algemeen secretaris drs. W. van Laar van de Nederlandse Zendingsraad in zijn notitie ”Go, tell it to the moun-
tains!”. Het is volgens hem de vraag of relaties met oecumenische partners overzee soms geen doel in zichzelf zijn geworden. „Er is uitwisseling op allerlei terrein, maar de gemeenschappelijke zending staat in de veelheid van gemeentecontacten steeds minder centraal”, schrijft hij.
Ruim 90 procent van het zendingsbudget van de dienst missionair en diaconaal werk en oecumenische relaties (MDO) van de Samen op Weg -kerken bijvoorbeeld gaat volgens Van Laar naar projecten voor gemeenteopbouw, onderwijs, beurzen, sociale en medische programma’s en administratie. Wat is de eigen plaats van de ”M”? vraagt hij zich af.
Van Laar roept de kerken op hun zendingsprogramma’s door te lichten op het missionaire gehalte. Hij wijst erop dat er in de afgelopen jaren maar weinig kerkleden zijn uitgezonden om ’onbereikten’ met het goede nieuws van Jezus in aanraking te brengen. „Blijven de verzoeken uit of zijn we doof voor aanvragen om assistentie?”
De vijftien kerken en zendingsorganisaties die bij de zendingsraad zijn aangesloten, moeten zich volgens Van Laar in hun zendingswerk gezamenlijk gaan richten op Europa. Ook moeten zij en de evangelische christenen niet langer de aanwezigheid van Afrikaanse, Aziatische en Latijns-Amerikaanse zendelingen in Europa negeren, maar op behoedzame wijze samenwerking met hen zoeken.
Van Laar adviseert de gevestigde kerken samen met kerken uit het Zuiden en migrantenkerken te zoeken naar nieuwe modellen van interculturele zending. Het oude westerse model, waarbij een beroepszendeling werd uitgezonden naar de heidenen, heeft afgedaan. „Die vorm van zending bedrijven stond vaak gelijk met kolonialisme, arrogantie en zieltjes winnen.”
Van Laar plaatst verder kritische kanttekeningen bij de vaak op Amerikaanse leest geschoeide strategieën en methoden die evangelische christenen bij zending gebruiken. Een systematische theologische bezinning ter onderbouwing ontbreekt volgens hem vaak. Ook vraagt hij zich af of die methoden zich niet vaak kenmerken door „overspannen activisme.”
