Van Klinkens genealogische onderzoek begon begin jaren zestig van de vorige eeuw met een vraag over een mogelijke familierelatie met Dina van Klinken, die in een boek genoemd werd. „Die relatie is nooit aangetoond. Er blijft een nevel rond haar hangen. Maar van het een komt het ander. Het onderzoekje -ik woonde dicht bij het Groningse archief, anders was ik er misschien niet eens aan begonnen- mondde uit in een hobby die vele uren opslokte.”Onlangs rondde Van Klinken een boek af waarin hij de resultaten van zijn speurwerk vastlegde. „Ik denk dat alle Van Klinkens die er op de aardbol rondlopen te herleiden zijn tot de twee families Van Klinken die er nog bestaan: de Zeeuwse tak, geconcentreerd in de regio Nieuwerkerk, en de Drents-Groningse, die vanuit de veenkoloniën wat meer is uitgezwermd toen de turfwinning ten einde liep.”

„Je komt heel aardige dingen tegen”, constateert Van Klinken. „Er is een derde familie Van Klinken geweest: Duitse patriciërs die verbonden waren aan het huis van Oranje-Nassau. Die familie is uitgestorven. In een Duits archief stuitte ik op een boekje van een lutherse dominee die de lotgevallen van een van die patriciërszonen beschreef. Tijdens een oorlog met Turkije voer de jongeman mee op een schip. Aan boord kregen de protestanten en de rooms-katholieken ruzie met elkaar, omdat de katholieken bij de avondmaalsviering hun hoed niet wilden afnemen en de protestanten bij de misviering evenmin. Tezamen, protestanten en katholieken, werden ze echter galeislaaf gemaakt toen de Turken het schip enterden.

Johann Friedrich van Klinken werd, vastgeketend aan een robuuste Rus, tewerkgesteld in een steengroeve in Tunis. Daar werd hij van verlost toen hij de baby van de slaveneigenaar moest voeden met de melk van drie geiten. Drie jaar lang zorgde hij voor het kind en voor de geiten. Als het kind huilde, kreeg de slaaf zweepslagen. Op blote voeten is Johann Friedrich uiteindelijk in Duitsland teruggekomen.”

De uitdijende hoeveelheid gegevens leidde tot oprichting van de Stichting Families Van Klinken. „Families in het meervoud, want de Zeeuwen en de Groningers zijn geen familie van elkaar. Veel Zeeuwen hadden al vroeg een achternaam, maar in Groningen werd dat als verwaand beschouwd; die familie koos pas in 1811, toen Napoleon het dragen van achternamen verplicht stelde, de naam Van Klinken. De gegevens van de Zeeuwse tak heb ik tot 1590 terug kunnen zoeken; bij de Gronings-Drentse familie kom ik tot 1685.”

Voor het speurwerk trok Van Klinken van archief naar archief. „Je schreef er je vingers blauw. Wat ik vond, verzamelde ik in een schoenendoos. Pas veel later bood de computer nieuwe mogelijkheden. De laatste jaren zijn de mogelijkheden via internet sterk uitgebreid.”

Een stenciltje dat Van Klinken al in een vroeg stadium rondstuurde om gegevens te verzamelen, leverde hem weinig respons op. „Die stencils zijn kennelijk toch wel bewaard en later in stambomen verwerkt. Wat er nu op internet over de Van Klinkens te vinden is, is meest terug te leiden tot mijn onderzoek.”

Onderzoekers moeten maar niet klakkeloos overnemen wat ze op internet tegenkomen, waarschuwt de Harense onderzoeker. „Het is vreselijk wat je soms tegenkomt. Een hoop overschrijverij, inclusief fouten die er hier en daar ingeslopen zijn.”