Het initiatief van de samenkomsten ligt bij een Iraniër die vanwege zijn geloof uit zijn land vluchtte, vertelt S. Colijn, lid van de stuurgroep die de diensten organiseert. „Hij was in Iran christen geworden. Maar alleen geboren christenen hebben in Iran toestemming om kerkdiensten te bezoeken. Een moslim die christen wordt, verraadt daarmee zijn geloof en cultuur en pleegt landverraad. Volgens de islamitische wetten staat hier de doodstraf op.”De Iraniër wilde in zijn geboorteland blijven, maar het werd steeds moeilijk. „Hij werd steeds verder in het nauw gedreven. Nadat zijn woning verbeurd was verklaard en zijn familie steeds meer onder druk werd gezet, moest hij vluchten.”

Jehova’s getuigen
Hij vroeg asiel aan in Nederland en begon zich de taal eigen te maken. „Intussen zocht hij contact met Nederlandse christenen en kreeg dat via Jehova’s getuigen die het asielzoekerscentrum (azc) bezochten. Toen hij ontdekte dat de Jehova’s getuigen Jezus Christus niet als God belijden, herkende hij hen niet als christen. Hij zocht verder. Toen hij werd overgeplaatst naar het azc in Leusden, bezocht hij in Amersfoort meerdere kerkdiensten. Uiteindelijk ontdekte hij de gereformeerd vrijgemaakte Kandelaarkerk. Hier vond hij duidelijkheid, veiligheid en Bijbelgetrouwe en hulpvaardige geloofsgenoten.”

De Iraniër werd lid van de gemeente en nam deel aan de Bijbelstudievereniging. Colijn: „Naarmate hij meer wist en begreep van het Evangelie, wilde hij deze rijkdom delen met andere Farsisprekenden. Enkele Farsisprekende moslimvrienden in het azc werden nieuwsgierig en gingen mee naar de kerk. Maar hun geloofsgroei was heel moeizaam. Door te lezen in de Bijbel in hun eigen taal kwamen ze veel nieuwe woorden en begrippen tegen. Doordat deze woorden in hun eigen taal al moeilijk te begrijpen waren, was het helemaal complex om Nederlandse erediensten te volgen. Daardoor ontstond er vraag naar evangelieverkondiging in het Farsi.”

Door intensief overleg kwamen de Iraniërs tot de conclusie dat een aparte Farsitalige kerk geen optie was. „Juist het groeiende contact met Nederlandse geloofsgenoten bracht hen verder”, vertelt Colijn. „Het besef dat de vorming van een afzonderlijke kerkelijke gemeenschap in Nederland vervreemding in de hand zou werken, leidde tot de gedachte dat er op zijn minst een poging moest worden ondernomen om samenkomsten te beleggen met evangelieverkondiging en samenzang in zowel het Farsi als het Nederlands.”

Van een persoonlijk initiatief waren de diensten een kerkelijk initiatief geworden. „De diensten werden door een kerkenraad belegd en al snel waren er drie kerken die gezamenlijk de verantwoordelijkheid voor deze kerkdiensten gingen dragen”, meldt Colijn. En wat de Iraniërs betreft: „Voor hen was het Pinksteren: het Evangelie bereikte hun hart, hun denken en hun gevoel.”

Een stuurgroep, bestaande uit vijf Iraniërs en zeven Nederlanders, is nu verantwoordelijk voor de uitvoering van de diensten en alles wat daarbij komt kijken. „Er is ook wat te eten, omdat de mensen echt uit het hele land hier naartoe komen”, aldus Colijn. „En zo’n maaltijd is ook erg goed voor de communicatie.”

Verschuiving
Wat de toekomst betreft is er een enigszins paradoxale ontwikkeling gaande, geeft Colijn toe. „Het is de opzet dat de bezoekers van deze diensten zich steeds meer de Nederlandse taal eigen maken en zich in de Nederlandse cultuur verdiepen. Zo kunnen zij zich ook thuis en geaccepteerd gaan voelen in Nederlandse erediensten. Vandaar het integratie-element.”

Op termijn zal in goed overleg de frequentie van deze samenkomsten waarschijnlijk worden teruggebracht. „Momenteel is er al een verschuiving merkbaar. Verschillende mensen zijn op de zondagen dat er geen eigen diensten belegd worden, bezoekers van gereformeerde erediensten. Anderen komen vooral voor de ontmoeting en de sfeer en zijn zoekend naar zingeving en waarden.”

Ook de vragen om hulp veranderen van karakter, ziet Colijn. „Nu de meesten door het generaal pardon minder in angst leven en er weinig juridische problemen en vragen spelen, kunnen zij meer zelfstandig keuzes maken.”

Het ligt in de bedoeling dat de organisatie van de diensten uiteindelijk deel gaat uitmaken van de International Christian Fellowship Amersfoort, „waarvan de fundamenten momenteel gelegd worden”, aldus Colijn.