De uitnodiging voor een sabbatsmaaltijd, op vrijdagavond, vormde een fijne onderbreking. Het was een mooie belevenis om met een joods gezin rond de tafel te zitten. Een van de gebruiken is het uitvoerig handenwassen en dan stil te blijven wachten totdat de challe gebroken is.Het eten wordt op vrijdag klaargemaakt en warm gehouden voor de zaterdag, zodat er op de sabbat geen werk hoeft te worden gedaan. Na het eten worden er gebeden uit een boekje opgezegd en wordt er gezongen.

Helaas kunnen we hen niet terugvragen voor een maaltijd, want onze keuken is niet koosjer. Als dank hebben we ze een zak ongepelde pecannoten gebracht, die nog uit Afrika was meegekomen.

Op zaterdag zie ik het gezin naar de synagoge lopen. Na zo’n drie uur komen ze opnieuw voorbij. Het is een mooi gezicht. De vrouwen dragen een hoed en iedereen is op z’n best gekleed. De man van het gezin waar we uitgenodigd waren, is hoofd van de sjoel. Best apart dus dat ze ons vroegen, vooral na de toespraak met het nieuwe jaar, waarin de opperrabbijn opriep om vooral de christenen links te laten liggen.

Ook al wonen we in de stad, er staan toch heel wat bomen in de straat. We hebben al 120 vuilniszakken met blad gevuld. Als het blad weg is, kunnen we de sneeuwschuivers verwachten. Het weer is nu nog mild, maar het zal nog echt koud worden. Ik herinner me nog de verhalen over New York in de wintertijd en de vele daklozen daar, van wie er elk jaar weer enkelen sterven. Dat is slechts anderhalf uur rijden bij ons vandaan.

De derde donderdag in november was het Thanksgiving Day. Op deze dag wordt gedacht aan de Thanksgiving die een jaar nadat de Pilgrim Fathers uit Engeland in Plymouth (Massachusetts) aankwamen, gehouden werd. Het jaar 1620, het schip de Mayflower en het overleven met de hulp van indianen, dat maakt allemaal deel uit van die geschiedenis.

Na de eerste oogst in het nieuwe land werd een Thanksgiving Day gehouden. Het indianenopperhoofd werd daarvoor uitgenodigd. Hij bracht negentig gasten mee, maar gelukkig ook enkele geschoten herten. Dat was een welkome aanvulling op het gebruikelijke menu van kalkoen, mais en bessen. De gasten bleven drie dagen. Er werd gegeten, gepraat en muziek gemaakt.

Dat gebeurt op Thanksgiving Day nog steeds. Het is een soort familiedag waarop nog steeds kalkoen, cranberry’s, mais en aardappelpuree worden geserveerd.

Ongeveer drie uur rijden bij ons vandaan is het ”Plimouth Plantation”, een openluchtmuseum met een nagebouwde eerste nederzetting bij Plymouth Rock. Daar zetten de Pilgrim Fathers na een lange zeereis voor het eerst weer voet aan wal.

Inmiddels richt iedereen zich op het kerstfeest. De kerk hier organiseert voor de achtste keer een carol-singingdienst waarvoor iedereen wordt gevraagd buren en kennissen uit te nodigen. De predikant houdt tijdens deze dienst een meditatie. Het is een van de grootste evangelisatieprojecten van het jaar. Wilt u meebidden dat velen in contact komen met de goede boodschap?

Onze buren overhandig ik een kerstkaart met een uitnodiging voor de dienst. Wie weet! Kerstliederen zingen, kleine kinderen die zingen, die kerstkoekjes eten, het heeft zo z’n bekoring. Dus zijn we, in het geloof, druk met kaarten maken en koekjes bakken.

Ds. H. Veldkamp zei vroeger: „Er moet gebeden worden voor vriend en vijand, en er is bijna geen grotere spanning denkbaar, dan de geloofsspanning. Het geloof moet dienen en altijd maar weer dienen en als een kaars licht verspreiden, waarbij die kaars zelf wordt verteerd. ”Terar dum prosim”: laat mij verteerd worden, als ik maar nuttig ben.”

K. Neele-Klop woont in New Haven in Amerika. Haar man is verbonden aan de Nederduitsch Hervormde Kerk van Afrika en aan de Yale University in New Haven.