Ds. Van de Kamp, christelijk gereformeerd predikant te Hoogeveen, ging recent met emeritaat. „Het is bij zaken van secundair belang niet de vraag wat ík ervan vind, maar wat de kerkenraad ervan vindt. De kerkenraad moet weten wat nodig is voor de gemeente. En als het nodig is om zangdiensten, jeugddiensten of laagdrempelige ontmoetingsdiensten te beleggen, dan gaan we dat doen, ook al zal ik in zo’n dienst niet zo snel de voorganger zijn. Ik houd niet van de muziek bij zulke bijeenkomsten, en het is al helemaal niet mijn stijl. Ik zingen liever een psalm, of een lied in de traditie van Maarten Luther.”De Hoogeveense predikant (65) pleit voor ruimte. „Let wel, voor ruimte binnen de kaders van Schrift en belijdenis. Zodra men de doop ter discussie gaat stellen, zeg ik: Ho eens, laten we hier de gereformeerde belijdenis eerst laten spreken.”

Voor „geloofsfanatisme” moet men niet bij ds. Van de Kamp zijn. „Ik maak niet graag problemen. Mensen leven al zo in voortdurend conflict met de cultuur, er is in de kerk al zo veel drukte over links en rechts. Ik heb een hekel aan heilsegoïsme. Daar gaat de kerk aan stuk.”

Samuël
Van de Kamp groeide kerkelijk op in de inmiddels niet meer bestaande christelijke gereformeerde kerk te Den Haag-Centrum. Hij dacht geschiedenis te gaan doceren. Het verlangen om predikant te worden, kwam pas later. „Veel predikanten kunnen spreken over een duidelijke roeping, maar zo heb ik dat allemaal niet beleefd.”

Pas toen hij bevestigd werd in zijn eerste gemeente, Stadskanaal, werd hem verteld dat zijn moeder hem aan de Heere had overgegeven. „Ik was enig kind. Mijn moeder had me, net als bij Samuël, aan de dienst van de Heere gewijd. Dat was dus mede de reden dat ik geen geschiedenisdocent, maar dominee moest worden. Ik heb er de hand van de hemelse Vader in gezien, Die het allemaal zo heeft geleid.”

Ds. Van de Kamp diende vier gemeenten, waarvan er drie in het noorden liggen: Stadskanaal, Leeuwarden en Hoogeveen. „Ik houd van de noorderlingen. Die mensen zijn rechttoe, rechtaan, voor honderd procent betrouwbaar. Dat bevalt mij. Je hoort wel eens dat het geloofsleven in het noorden zo weinig bevindelijk zou zijn, maar dat is niet waar. Er wordt wel nadruk gelegd op het verbond. Een noorderling zal ook niet zo gauw aarzelen of hij wel of niet aan het heilig avondmaal zal deelnemen. De Heere nodigt daartoe toch uit! Gods beloften zijn voor de zondaar, dus ook voor jou. Ik heb, als reactie daarop, wel eens onderstreept dat een avondmaalszondag geen Grote Verzoendag is, in die zin dat men niet in een stuk automatisme aan het avondmaal kan deelnemen. Aan de andere kant is het ook waar dat twijfel nooit van de Heere is; twijfel komt van de duivel.”

Bijzaken
In 1988 nam ds. Van de Kamp een beroep aan naar Veenendaal (Bethel). Daar overleed een zoon, van veertien jaar oud, na een ziekte van acht jaar. „Dat is nu zeventien jaar geleden, maar voor ons is het alsof het gisteren gebeurde. Ik heb toen geleerd dat veel dingen in dit leven bijzaak zijn. We zijn maar heel klein. Ook grote exegeten zijn maar kleine mensen. Ik kan me niet meer druk maken over allerlei bijkomstigheden, ook in het kerkelijk leven niet. Als ik in een gemeente kom waar ze graag de Statenvertaling lezen, dan is dat toch prima. Als men ergens graag op hele noten de oude psalmberijming zingt, dan zing ik graag mee, hoewel ik het helemaal niet mooi vind.”

Van de vrouw in het ambt is ds. Van de Kamp geen tegenstander. „Maar ik zal voor zulke dingen nooit mijn hoofd op het blok leggen. Als het gaat over het ingaan in het Koninkrijk Gods, heb je wel wat anders aan je hoofd. Ik plaats mij echt niet buiten de kaders van de Christelijke Gereformeerde Kerken.”

Het gaat in de kerk niet om allerlei bijkomstigheden, zegt de predikant, maar om de verkondiging van het Evangelie, om de verkondiging van Christus. „Dat is alles. Er is niets ergers dan een prediking waarbij de mens als een geestelijk gearriveerd christen in het middelpunt staat, of die in de mens blijft steken. Ik hoor te veel antropologisch spreken, over de gelovige mens, over zijn beleving en zijn bekering. Dan denk ik wel eens: Wij zijn maar mensen en als er door bepaalde omstandigheden in het leven nu eens geen beleving is? Dan blijven altijd nog Gods beloften staande, ook al beleef ik er soms niets van.”

Deputaatschappen
Ds. Van de Kamp heeft zich altijd betrokken gevoeld bij het geheel van de Christelijke Gereformeerde Kerken, zegt hij. Hij maakte deel uit van het deputaatschap kerk en Israël, van het deputaatschap eredienst, van het deputaatschap evangelisatie en was betrokken bij het jeugdwerk. Viermaal was hij afgevaardigd naar de generale synode. „Ik ervaar dat vooral als een goede ontmoetingsplaats. Ik overschat een synode niet, want de plaatselijke kerkenraad is de belangrijkste kerkelijke vergadering.”

Polarisatie is iets dat hem zeer verdriet. „We geven elkaar zo weinig ruimte, terwijl de Schrift zo veel ruimte biedt. We stoppen elkaar zo graag in een hokje. Ik heb het wel eens erg jammer gevonden dat we als christelijke gereformeerden niet in de toenmalige Nederlandse Hervormde Kerk zijn gebleven. Daar zou vandaag voor álle christelijke gereformeerden plaats geweest zijn.”