Het gedachtegoed van ds. Hendrikse vindt gretig aftrek. In enkele weken tijd verschijnt nu al de derde druk. Samen met de oplage stijgt echter ook de verbazing bij gemeenteleden en kerkelijk leiders die het boek ter hand hebben genomen. Het hoofdbestuur van de Gereformeerde Bond in de Protestantse Kerk gaf deze week aan „geschokt te zijn door de opvattingen en opstelling van ds. Hendrikse.” Daarom deed het hoofdbestuur een appel op de Protestantse Kerk om dit boek eens naast de kerkorde te leggen. Die spreekt uit „dat het Woord van God de enige bron en norm voor het spreken van de kerk is én dat de kerk te weren heeft wat haar belijden weerspreekt. Daartoe is zij nú geroepen.”Deze oproep in De Waarheidsvriend is zeker terecht. Het toelaten van dit spoor brengt een bedenkelijke bandbreedte aan in het belijden van de Protestantse Kerk. Echter, het geluid van ds. Hendrikse is niet nieuw. Niet voor niets bevat zijn boek een voorwoord van dr. H. M. Kuitert, die al sinds jaar en dag tornt aan het gezag van Gods Woord, die de Bijbel wil terugbrengen tot een menselijk product waar ieder het zijne van kan zeggen en in kan leggen, en voor wie God slechts bestaat in zoverre Hij past in een menselijk denkraam.

De keuze voor Kuitert geeft ook aan in welke traditie ds. Hendrikse zich begeeft, namelijk die van de verlichtingsdenkers, voor wie het menselijk verstand maatgevend is bij de waarheidsvraag en voor wie het onzichtbare en het ontastbare haast per definitie verbeelding is. Deze opvatting leeft helaas breed. Vorig jaar bracht de IKON een rapport uit, ”God is een verhaal”, waaruit bleek dat een op de drie predikanten (van de bij de IKON aangesloten kerken) niet gelooft in een God Die Zich met ieder mens persoonlijk bezighoudt en dat een op de zes predikanten niet weet of er wel een God bestaat. Andere rapporten geven keer op keer aan dat ook de buitenkerkelijke mens steeds minder een boodschap heeft aan God. Oorzaak en gevolg tussen deze ontwikkelingen zijn moeilijk te ontrafelen.

Uit het relaas van ds. Hendrikse blijkt dat zijn weifelachtige houding vooral ingegeven is doordat hij moeite heeft met leed en kwaad. Een theoloog moet zijn mond houden over een tumor of een tsunami, betoogt hij. Dat een goede God het kwade toelaat, is eeuwenlang een struikelblok geweest voor velen binnen en buiten de kerk.

Waarom een heilige God slechte mensen nog steeds met het goede treft - die vraag is voor hen vaak een gepasseerd station. Wie zich daarover leert verbazen, kijkt anders tegen het kwade aan. De school van het lijden is een vruchtbare voedingsbodem voor christenen. God straft het meest als Hij niet straft. De vijl van God is onmisbaar om de roest te verwijderen.