Ds. Visscher (RD van 2 november) verlangt ernaar dat de kerk in Nederland groeit en bloeit, ook in de stad. In dat verlangen herkennen we elkaar. Graag willen we de discussie losmaken van (de Theologische School van) de Gereformeerde Gemeenten en ingaan op een breder gedragen gedachte die ook door ds. Visscher wordt verwoord: tenzij God soeverein ingrijpt, kunnen we als christenen momenteel in feite maar weinig verwachting hebben voor de stad, mede gelet op onze eigen geestelijke zwakte.In hoeverre gaat het slecht met de kerk in de stad? Ds. Visscher wijst op de enorme secularisatie, die tot afkalving van de kerken heeft geleid. Triest, maar waar. Anderzijds zijn er de laatste jaren ook positievere zaken te zien. Met veel migrantenkerken gaat het goed. In de Amsterdamse Bijlmer was er de laatste jaren een complete mentaliteitsverandering, die alles te maken heeft met de vele buitenlandse christenen die er wonen. Blijkbaar hebben deze kerken geestelijke kracht. Ze veranderen het geestelijke klimaat van hun omgeving.

Verder zijn er de laatste jaren in allerlei steden ook vanuit reformatorische kerken gemeentestichtingsprojecten gestart. In Amsterdam lopen bijvoorbeeld momenteel zo’n tien projecten. Deze geven de boodschap van zonde en genade op het juiste niveau door aan de hedendaagse stadsmens. Het blijft niet zonder vrucht.

Met vreugde stimuleert de stichting International Church Plants (ICP) momenteel tien multiculturele gemeentestichtingsprojecten in (middel)grote steden van ons land, die stuk voor stuk gedragen worden door enthousiaste christenen. Overwegend afkomstig uit reformatorische kerken, en ze geven er vooralsnog geen blijk van te zwichten voor het geestelijke klimaat in de stad. Integendeel! Kortom, de secularisatie heeft de laatste decennia hard toegeslagen, maar er is een kentering zichtbaar - op z’n minst in de mentaliteit van allerlei christenen. Wie weet hoe God hiermee doorgaat.

Verootmoedigen
Is de stad vooral een poel van verderf, of eerder een plek waar God Zijn heerlijkheid zichtbaar wil maken? Is het inderdaad begrijpelijk dat christelijke gezinnen de stad achter zich laten? Als het geestelijk leven van ouders en kinderen mogelijk niet tegen het leven in de stad bestand is, waar ligt dit dan aan? Aan God en Zijn soevereiniteit, of moeten we misschien allereerst naar onszelf kijken?

Verstrekkende vragen. Impliceert het gebrek aan geestelijke vitaliteit inderdaad (deels) het inhouden van Gods kracht, dan kunnen we als christenen van de Reformatie inderdaad maar beter naar de dorpen trekken en daar versterken wat er nog over is, vanuit het mogelijk rustgevende besef dat als God het wil Hij Zelf in de steden een keer ten goede zal geven.

Maar als de geringe geestelijke kracht van de reformatorische kerken nu eens allereerst verband houdt met onszelf: met onze ongehoorzaamheid, ons ongeloof, onze hardheid en verdeeldheid van hart? Gods hand is niet verkort en Zijn oor is niet doof; als er scheiding is, wordt die dan niet veroorzaakt door onze ongerechtigheden?

Als dit de waarheid is -zie Jesaja 59:1, 2- wat kunnen we dan beter doen dan onszelf diep verootmoedigen? En de toevlucht nemen tot de God Die ons met al Zijn volheid kan vervullen, nu niet minder dan vroeger (Ef. 3:19, 20)?

Radicale bekering en geloofsovergave zijn onmisbaar. Als we daartoe komen, zoeken we vervolgens naar mogelijkheden om ons licht overvloedig te laten schijnen - waarbij dan verhuizen naar de grote stad zeker een optie kan zijn: hoe dichter de duisternis, des te meer invloed heeft het licht.

Sterke benen
Hedendaagse steden vertonen steeds meer trekken van steden uit de tijd van het vroege christendom, en dat biedt kansen. Kansen om present te zijn, kansen ook om eerlijk in de spiegel te kijken welke elementen van onze geloofsbeleving werkelijk uit God zijn en welke mogelijk allereerst voortkomen uit de traditie - om zo te midden van de krachten van de duisternis de veel sterkere opstandingskracht van de levende Christus werkzaam te zien. Net als toen kan Hij de kerk laten groeien en bloeien.

Juist onze steden bieden mogelijkheden om vele volken te bereiken met het Evangelie. Christus’ zendingsbevel staat ingeklemd tussen twee machtige beloften: „Mij is gegeven alle macht in de hemel en op de aarde” en: „Zie, Ik ben met u, tot aan de voleinding van de wereld.” Als Hij onze bron is, wat aan zonde, zwakte en duisternis zou ons dan kunnen verhinderen? Aan sterke benen hebben wij en onze gezinnen niet genoeg, maar wel aan Gods genade.

Geen verlorenheid en dood is groot genoeg om God tegen te houden. Geen stad is hopeloos. Gezocht: reformatorische christenen die gemotiveerd door het Evangelie van vrije genade de boodschap van God niet voor zich zelf kunnen houden, maar die steunend op Hem zichzelf ervoor over hebben om Zijn Naam tegen elke prijs onder alle volken verhoogd te zien worden.

De auteurs zijn werkzaam voor ICP, een stichting die multiculturele gemeentestichting in Nederlandse steden stimuleert en ondersteunt.