Het echtpaar, van gereformeerde huize, was al spoedig na het begin van de oorlog actief in het verzet. Zij verspreidden illegale berichten, verzorgden bonkaarten en onderduikadressen voor mannen die weigerden in Duitsland te gaan werken in de oorlogsindustrie, voor neergestorte geallieerde piloten en Joodse onderduikers.Ook namen Staal en zijn vrouw zelf Joodse onderduikers in hun huis op. Onder anderen het echtpaar Bamberg en Abraham Levie, chazzan (voorzanger) van de Nederlands Israëlitische Gemeente in Stadskanaal, verbleven enige tijd bij hen. Een nichtje van Abraham Levie, Rosette Meijer, is ruim een jaar bij hen geweest.

Volgens de vertegenwoordiger van Yad Vashem was het echtpaar „wars van elke vorm van terreur. Zij hadden een groot respect voor hun medemens. Ze beschouwden het gewoon als hun plicht de medemens in nood te helpen, ook al betekende dit voor hen zelf een groot gevaar.”

Staal was in de oorlog ambtenaar bij de gemeente Stadskanaal. Na de aanstelling van een NSB-burgemeester raakte hij in de problemen omdat hij weigerde mee te doen aan het nazigetinte ochtendappel. Staal kreeg ontslag, maar had de volgende dag dankzij het verzet al een nieuwe baan: schoolmeester op de Groen van Prinstererschool in Groningen.

Het verzetswerk ging goed tot februari 1945. Toen deed de Sicherheidsdienst een inval in huize Staal. Niemand was thuis. Uit pure wraak werd het huis leeggehaald. Vanaf dat moment moest het echtpaar Staal zelf onderduiken.

De oudste zoon van het echtpaar, André Staal, nam de onderscheiding voor zijn ouders in ontvangst. Aanwezig was ook een dochter van een Joodse onderduiker, Rivka Loewenstein-Levie.