Die conclusie trekt Remco Robinson in zijn proefschrift ”Celebrating Unions”, waarop hij op 26 november aan de Radboud Universiteit in Nijmegen promoveert tot doctor in de theologie. Hij is sinds december vorig jaar pastoor van de oudkatholieke St. Willibrordparochie in Arnhem.Centrale vraag in Robinsons dissertatie is wat een kerkelijk huwelijk nu nog betekent. Liturgiewetenschappers beschrijven de huwelijksinzegening als een overgangsritueel, van vrijgezel naar getrouwd. Vele paren wonen echter soms al jaren samen en is er dan nog wel van een overgang sprake?

Robinson legde vragenlijsten voor aan tachtig bruidsparen en zes van hun gasten, drie met en drie zonder kerkelijke achtergrond. Alle paren zijn tussen januari en juli 2005 in een rooms-katholieke kerk getrouwd. De vragen gingen vooral over het huwelijk, de huwelijksrituelen en de relatie tussen die twee. Sommige ondervraagden maakt het voor de onverbrekelijkheid van het huwelijk niets uit dat een echtverbintenis alleen voor de wet wordt gesloten, maar anderen bleken juist daarom waarde aan de kerkelijke huwelijksinzegening te hechten.

Robinson ontdekte niet geheel onverwacht dat gasten met een min of meer kerkelijke achtergrond meer door de kerkelijke rituelen in een huwelijksviering werden geraakt dan mensen zonder zo’n achtergrond. Wel bleek dat alle gasten in gelijke mate onder de indruk waren van specifieke huwelijksrituelen, zoals het knielen van de bruid bij het Maria-altaar, de uitwisseling van de ringen en het jawoord van bruid en bruidegom.

Volgens Robinson vinden de gasten zonder kerkelijke achtergrond echter niet dat de huwelijksviering aan hun gebrek aan kennis van rituelen moet worden aangepast. Zij vinden dat de kerk haar eigen gebruiken moet volgen en zich niet door hen moet laten beïnvloeden.