De hoogbejaarde Haopei Li was weliswaar flink ziek geweest, maar in november 1997 knapte de voormalige rechter van het Joegoslavië-tribunaal zienderogen op. Op 6 november had hij nog een formulier over de werkwijze van rechters ingevuld. De dochter zag dat het steeds beter ging met haar vader. Aan het eind van de maand zou hij het Haagse Rode Kruisziekenhuis gezond weer verlaten. Zover zou het echter nooit komen. Totaal onverwacht kwam Li te overlijden. Wie had er die dag dienst? Lucie de B.

Het was een van de vele raadselachtige sterfgevallen die het OM maandag bij de rechtbank in Den Haag tijdens zijn urenlange requisitoir de revue liet passeren. Telkens kwam het overlijden van zieke baby’s en bejaarden onverwacht. Iedere keer was Lucie de B. erbij betrokken.

Lucie de B. past in veel opzichten in het profiel dat de Amerikaanse FBI-deskundige C. Brantley vorige week van seriemoordenaars schetste, hielden de aanklagers de rechtbank voor. Zo ontwikkelde De B. -al op jonge leeftijd- allerlei fantasieën over moord. Van een tante die ze niet mocht, maakte ze een miniatuurpoppetje, om dat vervolgens met naalden te bewerken. Later deed ze haar zus een idee aan de hand om van haar man af te komen: Stop hem in een ton en dump hem in zee.

Curieus is dat de Haagse verpleegkundige in boeken over seriemoorden allerlei omstreden passages aanstreepte. Alinea’s over kenmerken van seriemoordenaars: ze kunnen op beheerste wijze de schijn ophouden, ze hebben geen last van berouw. Talloos zijn de raadselachtige passages in haar dagboeken: „Ik moet uitkijken. Ik word te makkelijk. Mijn hele leven zoek ik naar uitdagingen. Ik had in de gevangenis kunnen zitten. Ik ben meerdere keren door het oog van de naald gekropen. Gabriël bood elke keer een uitweg.” Bij Lucie thuis trof de politie het boek ”De dertig meest geruchtmakende misdaden van de lage landen aan” aan.

Ook Lucies beroerde jeugd past in het plaatje dat de FBI-man van seriemoordenaars schetste, betoogden de aanklagers. Lucie ging in Canada -waar ze enkele jaren woonde- al op jonge leeftijd in de straatprostitutie. Haar vader had tirannieke trekken. Ooit zou vader hebben geprobeerd Lucie te overrijden. Als de kinderen chips wilden eten, moesten ze de zoutjes eerst in melk dompelen. Dan had vader geen last van het gekraak.

Over haar kwaliteiten als verpleegkundige schetsten de aanklagers mr. J. Remmerswaal en mevrouw mr. I. Degeling een ontluisterend beeld: veel geschreeuw, weinig wol. Met nauwelijks verholen cynisme verhaalde Remmerswaal bijvoorbeeld hoe Lucie „met haar ongediplomeerde handen aan een morfinepomp zat te knutselen.”

De B. wilde de zwaarste patiënten, maar zodra de nood aan de man kwam, raakte ze in paniek en „stond ze soms letterlijk met de handen omhoog.” Toen leidinggevenden in het Haagse Leyenburgziekenhuis, waar Lucie als stagiaire binnenkwam, haar een onvoldoende gaven, was de boot aan. De verpleegkundige in spe tierde alles bij elkaar. Ze verstuurde dreigbrieven en een van de collega’s vond bloed in haar tas.

Zelf heeft Lucie ook twijfels over haar functioneren. In haar dagboeken, waar het OM beslag op heeft gelegd, noemt ze zichzelf „genadeloos, egoïstisch en manipulatief.” Kenmerkend is de neerslachtigheid waar de vrouw meer dan eens aan ten prooi viel. Ze plaatste in 1993 een overlijdensadvertentie van zichzelf in een krant.

Bij de rechtbank maakte De B. -tanig gezicht, hoogblond, beige mantelpak- maandag een alerte, onvermurwbare indruk. Doorlopend maakte ze aantekeningen in een schrijfblokje, die ze vervolgens doorspeelde aan haar advocaat, mr. A. P. Visser.