Terecht sprak een oude Italiaanse priester zijn verbazing uit over deze royale vakantie. Hij vroeg zich af of de paus, die zich graag positioneert als plaatsvervanger van Christus, hiermee op zijn Meester lijkt, Die immers geen steen had om Zijn hoofd op te laten rusten.Het bericht doet denken aan het verhaal over de muurschilderingen bij de Tsjechische reformator Jan Hus. Er zijn verschillende lezingen van in omloop, maar of het nu gebeurd is in het huis van Hus of in de Praagse Bethlehemkapel is niet zo belangrijk. Engelse leerlingen van de 14e-eeuwse Bijbelvertaler Wycliff zouden vier muren hebben beschilderd met voorstellingen die beurtelings de paus en Jezus uitbeeldden. De paus met een prachtige gewaad en een mijter, Jezus met een doornenkroon en een purperen spotmantel. Of de paus als de Heilige Stoel en hoogste kerkvorst, met daartegenover Jezus en de duivel, die Hem alle koninkrijken van de wereld aanbiedt.

Hus eindigde ten slotte zijn leven op de brandstapel, in 1415, en het zou nog een eeuw duren voor het licht van de Reformatie doorbrak. Of dat moment vast te pinnen is op 31 oktober 1517, en of er toen ook werkelijk stellingen aan de deur van een slotkapel zijn gehamerd, is minder relevant. Belangrijker is dat God in de zestiende eeuw mannen verstand en geestelijk licht heeft gegeven om de boodschap van vrije genade door het eenzijdige en unieke offer van Christus weer centraal te stellen.

Van de grote reformatoren was het met name Calvijn die telkens onderstreepte dat de Roomse hiërarchie op gespannen voet staat met de woorden van Christus: „De meeste onder u, die zij gelijk de minste, en die voorganger is, als een die dient.”

Afgezien van deze on-Bijbelse vorm van kerkregering, zouden nazaten van de Reformatie zich, bijna vijf eeuwen later, kunnen afvragen of er nog zo veel reden is om afstand te bewaren tot Rome. Het geloofsdocument dat de paus afgelopen zomer publiceerde, haalde een streep door de rekening van protestanten die toenadering zoeken. Rome is de enige kerk van Christus, zegt de paus. De in de zestiende eeuw uitgesproken vervloekingen voor de aanhangers van het ”sola gratia” zijn nog onveranderd geldig. Van een interne Reformatie is bij Rome zeker nog geen sprake, zo werd ook gisteren bij een bijeenkomst van de World Reformed Fellowship betoogd.

Dat alles is voor reformatorische christenen bepaald geen reden tot zelfingenomenheid. Ook als een dialoog met Rome zinloos is, blijft er de weg van het gebed tot de Kurios, de Heere van de Kerk. Niet minder belangrijk is de vraag of de kerk van de Reformatie -en haar leden- niet voortdurend opnieuw gereformeerd dient te worden. Dan zal ook het mes in eigen vlees gezet moeten worden.