De vereniging van 1907 was het begin van de Gereformeerde Gemeenten. In 1953 scheurde het kerkverband en gingen de Gereformeerde Gemeenten in Nederland zelfstandig verder.In De Wachter Sions (kerkblad van de Gereformeerde Gemeenten in Nederland) schrijft Ros dat de wortels van het kerkverband ook in de vereniging liggen, „ook al zijn thans niet alle gemeenten met dezelfde wortels in één kerkverband meer verenigd.”

Ds. F. Mallan, die als predikant van 28 jaar de scheuring van nabij heeft meegemaakt, schrijft in zijn rubriek ”Antwoord per brief” dat er „tot op heden geen mogelijkheid is om nog weer tot een hereniging te komen. We moeten constateren dat er op vele plaatsen een afwijking is gekomen van de rechte weg in leer en leven. Het blijkt uit het schrijven van bepaalde personen dat ons nu onder de ogen komt, dat men zich voor een afwijking van de zuivere leer kan beroepen op predikanten in hetzelfde kerkverband met wie men het goed eens kan zijn. Als zulk een afwijking bij die predikanten nog is gedoogd, is men dus in het gebruik van de kerkelijke censuur wel in gebreke gebleven.”

In de rubriek ”Terzijde” schrijft L. M. P. Scholten over veranderingen in honderd jaar kerkelijk leven. Er komt met name veel af op de jongere generatie, schrijft hij. Jongeren hebben veel vragen, maar ze hebben vaak het gevoel er nergens mee terecht te kunnen. „Het is hun niet om een leerstellig antwoord te doen -dat kunnen ze in een boek ook wel vinden- maar om een antwoord uit de ware zielspraktijk. Waar zijn de mensen die ze daar in alle liefde over kunnen vertellen?”

Zuiverheid in de leer is belangrijk, zegt Scholten. „Maar rechtzinnigheid zonder zielsbeleving bezwijkt na twee, drie geslachten. Waar de vreze Gods wijkt, zal al het andere blijken onnut te zijn.”

Het laatste artikel is geschreven door ds. Mallan, hoofdredacteur van De Wachter Sions. Hij schrijft over „een strijd met een nabijkomende godsdienst, die wel rechtzinnige woorden weet te gebruiken, maar toch niet naar het hart van Jeruzalem weet te spreken.”

Velen, zegt ds. Mallan, weten wel leed te dragen over kerkelijke gescheidenheid. „Steeds weer horen we hetzelfde vrome gemoedelijke praatje: wie zou niet wenen? Men weet de mensen te wijzen op Jezus’ woorden in Joh. 17, waar we Zijn voorbede vinden om de eenheid van de Kerk. Maar welke eenheid bedoelt Hij daar? Men schijnt dat niet meer te weten. Jezus’ hogepriesterlijke gebed is een gebed voor de aan Hem gegevenen van de Vader. Die zijn in Hem één, maar worden er ook toe geroepen om die eenheid in broederlijke liefde te openbaren.”