Volgens zijn advocate was F. niet in staat om te worden uitgezonden wegens psychische klachten, die waren veroorzaakt door een eerdere uitzending naar Irak. Defensie zou daar voorafgaand aan de missie naar de Afghaanse provincie Uruzgan onvoldoende onderzoek naar hebben gedaan.Het OM stelt dat F. weliswaar veel drank en drugs gebruikte, maar dat dat een keuze is. Van een stoornis die hem belemmerde om zelf een afgewogen keuze te maken, was geen sprake. Justitie baseerde die conclusie op rapporten van drie verschillende onderzoekers, die geen psychische stoornis konden vinden bij F.

Angst alleen is niet genoeg; dat is zelfs de reden waarom er speciaal strafrecht is geschreven om dienstweigering strafbaar te stellen, aldus het OM. Bovendien heeft F. bijgetekend als beroepsmilitair nadat bekend was geworden dat zijn eenheid naar Afghanistan zou moeten.

F. kwam na zijn inschepingsverlof niet opdagen op de vliegbasis waar zijn eenheid vertrok. Hij was niet bereikbaar voor zijn werkgever. Uiteindelijk heeft zijn vader hem bij de marechaussee afgeleverd.

F. is de derde militair van het 44ste Pantser Infanterie Bataljon uit Steenwijk die door het OM voor dienstweigering wordt vervolgd in verband met de missie naar Afghanistan. Een van hen is inmiddels door het gerechtshof in Arnhem vrijgesproken van „algehele dienstweigering.” Hij had niet alle dienst, maar alleen de uitzending geweigerd, terwijl hij voor algehele dienstweigering werd vervolgd.

Bij F. heeft het OM daarom voor de zekerheid ook het weigeren van een dienstbevel (gedeeltelijke dienstweigering) aan de dagvaarding toegevoegd. De aanklager denkt dat een celstraf op z’n plaats is als vergelding voor collega’s die hun plicht wel vervullen, en dat er ook een preventief signaal van uitgaat naar anderen die tekenen voor het leger: een missie kan er nu eenmaal bij horen als je tekent.