„Als mensen daar rust kunnen vinden, een opleiding kunnen krijgen en op een normale manier geld kunnen verdienen, kan ik me voorstellen dat een hoop mensen daar graag gebruik van willen maken”, aldus Arnold.

De drugshulpverlening in Amsterdam is volgens Arnold zo waardeloos en bureaucratisch dat de verslaafden snel gebruik zullen maken van een aanbod om de stad uit te gaan. Voor methadon moeten verslaafden zich twee keer per dag melden. Een uitkering gaat op aan de kosten voor een pension van het Leger des Heils. „Dan moeten zij zich wel in het criminele circuit begeven om geld te verdienen.”

„Niet alleen is de drugshulpverlening hopeloos bureaucratisch, ook is het verschrikkelijk om op straat te leven. Mensen worden mishandeld en de politie laat hen niet met rust”, legt Arnold uit. Hij hoort vaak schrijnende verhalen. Een man kreeg acht maanden gevangenisstraf, een optelling van de vijftig dijkverboden die hij had gekregen voor slapen op straat, samenscholen, doelloos ophouden omdat hij schuilde in een portiek of in bezit was van een aansteker. „Zo kom ik ook aan hoge criminaliteitscijfers. Deze mensen zijn echt niet verantwoordelijk voor overvallen of roof”, zegt Arnold.

Het gevolg is dat verslaafden volgens Arnold vrijwillig in de rij staan om in de Bijlmerbajes te worden opgenomen. Daar worden zwaar verslaafden gedurende twee jaar gedwongen af te kicken en begeleid bij hun terugkeer naar de maatschappij, de zogenoemde strafrechtelijke opvang verslaafden (SOV).

Zelf is Arnold geen voorstander van gedwongen afkicken. Afkicken werkt volgens hem alleen als mensen dat zelf willen. Van Riessen laat zich er niet over uit of op zorgboerderijen verslaafden gedwongen moeten afkicken.

De schatting van de politie dat Amsterdam 3000 verslaafden heeft, van wie 600 zwaar zijn verslaafd, vindt Arnold erg overdreven. Volgens hem telt Amsterdam tussen de 300 en 400 junks.