Het hart van een mens dat vernederd moet worden, is zo hoog als een berg. De eerzucht die moet sterven, is een hoge heuvel. De verloochening van eigen wijsheid, eigen wil en verstand zijn hoogten die niemand van de heilige wandelaars ooit te boven komt zonder sterke leidslieden. Al deze hoogten die overwonnen moeten worden, maken de weg zeer moeilijk. Wie in dezen zichzelf niet verloochent, kan Jezus’ discipel niet zijn.Wat zijn er op deze weg ook vervaarlijke diepten. Daar hoor ik een christen roepen: „Uit de diepten roep ik tot U, o God” (Psalm 130) Ook die Psalm is deze wandelaars niet onbekend. O! hoeveel reden hebben ze, als ze bedenken dat ze geen heil zouden hebben bij God. Dat hun namen niet zouden geschreven zijn in het Boek des Levens. Dat zij te onwaardig en gering zijn dat God op hen in ontferming zou neerzien. Was er dan geen wijze Leidsman die door Zijn sterkte hen te hulp kwam, zij kwamen nooit uit die diepte.

Hoe glad en glibberig is een groot gedeelte van deze weg. Zegent God hen eens met voorspoed en rijkdom, of eer van de wereld, wat wordt hun hart dan hoogmoedig. Zie dat bij de koning Hiskia. Hoe snel neemt het schijngoed het hart in, indien er geen sterke Hand was die hen voor struikelen bewaarde.

J. Arxhouck, predikant te Veere (Het gelukkig einde der rechtvaardigen, 1749)