Arabieren (er)kennen geen democratie
Arabieren (er)kennen geen democratie. Hamas deelt in de Gazastrook de lakens uit en maakt het tegenstanders moeilijk vrij hun mening te uiten. Dat gebeurt hardhandig. Hamas valt slecht in het gareel van een regering te krijgen. Maar vechten kunnen de islamitische idealisten. Een paar keer probeerde de ’concurrerende’ Fatah door protestdemonstraties zijn visie duidelijk te maken. Hamas laat dat niet toe. De aanhangers van Fatah zijn immers ook geen lieverdjes. Telkens ontstaan conflicten. Eind vorige week vielen er twintig gewonden.
Het aan de Middellandse Zee gelegen gebied is 45 kilometer lang en 8 tot 12 kilometer breed. Via de akkoorden van Oslo kreeg de Gazastrook eind 1995 zelfbestuur. Vanaf 1998 was er zelfs sprake van een eigen luchthaven: Gaza Airport. Dat symbool van zelfstandigheid ligt in het uiterste zuiden, dicht bij de grens met Egypte, in de buurt van de stad Rafah. De Gazastrook is een akelig klein stukje grond. Toch staat het met z’n vechtende bewoners telkens in het brandpunt van de belangstelling.Amerikanen, Europeanen en Aziaten kijken toe. Politici maken zich af en toe druk. Burgers halen met gemak de schouders op en zeggen: „Wat zijn die mensen toch een domme vechtersbazen.” Daar hebben de Palestijnen echter geen baat bij. Veel Arabieren zijn vurig van geest en strijdbaar. Je zult in zo’n door conflicten en vechten geteisterd gebied wonen. Op straat spelende kinderen keren op een dag niet terug bij hun ouders. Ze blijken gewond. Of dood. Oude mensen raken onverwacht betrokken bij geweld.
Niet alleen de Gazastrook heeft last van geweld. In Libanon bevinden zich Palestijnse vluchtelingenkampen. In kamp Nahr al-Bared greep de strijdbare Fatah al-Islam de macht. Zo’n gewelddadige groep doet dat vaak om de handen vrij te krijgen. Als er geen pottenkijkers zijn, is het simpeler om nieuwe terroristen op te leiden. Het Libanese leger had drie maanden nodig om de bezetting te beëindigen. De Libanese premier sprak over een overwinning tegen de chaos en destructie. Prachtig. Maar er vielen stellig meer dan 300 doden.
In de Gazastrook en in het bevrijde kamp in Libanon zijn het niet primair die ’lelijke’ Joden die de ’arme’ Palestijnen dwarszitten. De Arabieren vechten onderling. De onlust blijkt te vatten in cijfers. Een Noors onderzoek wees uit dat de bevolking in de Gazastrook niet gelukkig is. Meer dan de helft zegt onvoldoende medicijnen te hebben. Ruim 40 procent zegt niet genoeg voedsel te hebben. En die percentages nemen sterk toe. De helft van de Palestijnen is van mening dat er toen Fatah aan de touwtjes trok meer voedsel beschikbaar was.
De lucht- en de zeehaven in de Gazastrook blijken niet goed te functioneren. Er zijn vernielingen aangebracht. Meer dan 20 procent van de Palestijnen is werkloos. Ruim 70 procent is van mening dat er sprake is van ernstige armoede. Tachtig procent van de zakenlui heeft grote problemen met het ontvangen van voldoende goederen. Ruim de helft van de burgers zegt geen vrijheid van meningsuiting te hebben. En niet minder van 40 procent zou Gaza willen verlaten. Na het vertrek van de Joodse bevolking is alles in elkaar gezakt.
De geschiedenis staat nooit stil. Binnen Palestijnse gemeenschappen ontstonden na 1947 tal van terroristenbenden. De meerderheid van de VN besloot in dat jaar het Britse mandaat over het gebied waar Joden en Arabieren woonden te beëindigen. De Arabieren verwierpen het plan om twee onafhankelijke staten te stichten. De vraag doet zich voor of de Arabieren het zestig jaar geleden aangekund hadden hun eigen zaakjes te regelen. De gewelddadige ontwikkelingen doen vermoeden dat zoiets geen succes gehad zou hebben. Want Arabieren (er)kennen geen democratie.
