De praam De Lutina verging op 20 november 1888 tijdens een krachtige storm op de toenmalige Zuiderzee. Samen met zijn knecht Reinder Tulp vervoerde Kisjes een lading schelpen en metselstenen van Brielle op Voorne–Putten naar Zwartsluis in Overijssel. In 1976 werd het wrak nabij Swifterbant opgegraven. Behalve een ruime scheepsinventaris werd het skelet van een bemanningslid gevonden, dat met de onderbenen onder de lier vastzat.Medewerkers van de IJsselacademie in Kampen stelden na langdurig onderzoek de naam van het schip en zijn bemanning vast. Ook konden zij het tijdstip waarop het schip was vergaan, vaststellen, maar iedereen ging er toen nog van uit dat nooit duidelijk zou worden van wie van de twee bemanningsleden het skelet was.

Bij het Leids Universitair Medisch Centrum wordt promotieonderzoek gedaan naar de mogelijkheid om DNA uit archeologisch menselijk materiaal te halen. Een achterkleinzoon van Kisjes bleek bereid DNA af te staan. De kans op een positief resultaat werd niet groot geacht, omdat het bot ruim honderd jaar oud is en lang onder water heeft gelegen. Toch bleek het mogelijk een familierelatie tussen de opvarende van het schip en de achterkleinzoon vast te stellen.

De inventaris van De Lutina ligt in het open scheepsarcheologisch depot van de Rijksdienst voor Archeologie, Cultuurlandschap en Monumenten in Lelystad. De familie heeft toestemming gegeven om het skelet op te nemen in een permanente expositie die in Lelystad wordt ingericht. Het publiek zal zo kennis kunnen nemen van de ondergang van het schip en van de laatste puzzelstukjes bij de identificatie van de bemanning.