De mensen die een kerk nooit vanbinnen zien maar wel bidden, beoefenen „meer eigentijdse” vormen van gebed, zoals het meditatieve en het impulsieve gebed.Dat blijkt uit het onderzoek ”Still praying strong”, waarop cultuur- en godsdienstpsychologe Sarah Bänzinger op 29 augustus aan de Radboud Universiteit Nijmegen promoveert. Met meditatief bidden bedoelt de onderzoekster een nadenken dat vooral op innerlijke rust en niet speciaal op God is gericht. Met een impulsief gebed wil een bidder zijn hart luchten.

Bij kerkelijke mensen komen veel vaker traditionele vormen van gebed voor, zoals het religieus gebed (contact zoeken met God) en het vraaggebed (hulp vragen aan God). De niet-kerkelijken hebben hun manieren van bidden niet van hun ouders of van vroegere religieuze activiteiten geleerd. Bidden blijkt voor hen, maar ook voor kerkelijke mensen, een psychologische functie te vervullen. Zij zoeken steun bij problemen die hen diep raken, zoals ziekte en dood. Dan ontwikkelen mensen vormen van bidden die geheel losstaan van een godsdienst, maar wel aansluiten bij hun hedendaagse behoeften.