Veel jongeren uit de gereformeerde gezindte kijken in meer of mindere mate naar een speelfilm, dus een gepasseerd station. Terwijl in dit soort gezinnen eeuwenlang toneel, film en bioscoop afgewezen zijn, terwijl het beeldmateriaal steeds gewelddadiger en erotischer wordt, stappen we in 2007 onbevangen over de drempel van de dvd. Ik kan er niet over uit.Radicale keuzes
Wie iets een gepasseerd station noemt, zorgt ervoor dat het een gepasseerd station wordt. Het is een selffulfilling prophecy, een uitspraak die waar wordt doordat hij gedaan wordt.

Waarom is iets een gepasseerd station als veel jongeren er gebruik van maken? Is het luisteren naar popmuziek een gepasseerd station omdat een grote meerderheid van onze jongeren naar popmuziek luistert? Is het intensief volgen van topsport, zoals voetbal, een gepasseerd station omdat veel van onze jongeren zich daardoor geboeid weten? Het gedrag van onze jeugd kan niet de norm zijn om te bepalen wat wel of geen gepasseerd station is. Jongeren zijn in een ontwikkelingsfase. Hun experimenteergedrag dicteert niet de grenzen voor de opvoeders.

Als dit een gepasseerd station is, waarheen zijn we dan op weg? Als 75 procent van de jeugd zich beweegt in de wereld van Second Life, of een soortgelijke virtuele omgeving, is dat dan ook een gepasseerd station? Moeten we onze jongeren daar dan ook maar op een goede manier mee leren omgaan? Je moet de recente geschiedenis van ict en media volstrekt uit het oog verloren hebben om niet te beseffen dat ons na de dvd nog heel wat wacht. Wees niet naïef. De duivel heeft nog veel meer in petto. Voor welk station houden we halt?

We naderen het einde van de wereldgeschiedenis. De verleiding zal slechts toenemen. De duivel weet dat hij nog maar een kleine tijd heeft. We kunnen niet in alles meer mee in deze maatschappij, die zich doodzwelgt aan entertainment. We moeten omwille van hun toekomst, hun eeuwige toekomst, onze kinderen juist leren afstand te nemen. Keuzes te maken. Radicale keuzes. Grenzen trekken. Anders zadelen we onze kinderen op met een last die niet meer te dragen valt.

Onbegrijpelijke gedachte
Ik ben misschien nog wel het meest verbijsterd door het algemene optimisme over mediaopvoeding. Alsof we samen met kinderen naar een dvd moeten kijken om hun te leren wat zonde is. Zou dat helpen? Als een moeder samen met de zoon naar erotische scènes kijkt en het dan bespreekt? Ongelooflijk.

Wat is de realiteit? Enkele decennia geleden hebben vele christenen vol optimisme een televisie aangeschaft. Er waren verantwoorde programma’s en onverantwoorde. Je kon daarin elkaar opvoeden, vormen. Maar uit onweersproken onderzoek blijkt keer op keer dat het kijkgedrag van christenen nauwelijks afwijkt van dat van de gemiddelde Nederlander. Ik verwijs slechts naar het boek ”Blik op de buis” van Andries Knevel. Natuurlijk zullen er jongeren zijn die speelfilms kijken en tegelijk binnen een heel bewust opvoedingsklimaat de grenzen van de Tien Geboden in acht nemen -dat kan ook bij tv-gebruik- maar het zullen er procentueel weinig zijn.

We zetten sluisdeuren open die we niet meer dichtkrijgen. Wie de woorden hellend vlak in de mond neemt, krijgt snel het verwijt van: cliché. Terecht. Maar het hellend vlak is tegelijk een eeuwenlang beproefde, succesvolle strategie van de duivel. Zoals Lewis formuleert: „De veiligste weg naar de hel is die van de geleidelijkheid, de flauwe helling, lekker zacht voor je voeten, zonder plotselinge bochten, zonder mijlpalen, zonder handwijzers.”

Geen speelfilms in huis is een grens. Verantwoorde speelfilms in huis is het begin van een hellend vlak.

Hoe kan het zijn dat we zo optimistisch zijn over kijken naar speelfilms? Alsof wij en onze kinderen daar wel de verleiding van de zonde zouden kunnen weerstaan. Onbegrijpelijke gedachte. Leeft de leer van de verdorvenheid van de mens werkelijk nog in bevindelijk gereformeerde kring? Of is dat een dode belijdenis geworden, die iedere relatie met de werkelijkheid verloren heeft? Wij zijn niet welwillend als het gaat om Gods geboden. We laten ons niet gezeggen. Integendeel, we zijn geneigd God te haten. Als God iets verbiedt, hebben wij een natuur die daar dwars tegenin gaat. Als God geweld verbiedt, hunkert ons hart naar geweldsscènes. Als God ongebonden seks verbiedt, hunkert ons hart naar erotische passages.

Niet maatgevend
En het gaat in de meeste speelfilms om verleiding. Daar is iedereen het over eens. In de wereld van Hollywood gaat het om begeren. Dat voel je als je naar een film kijkt. De begeerlijkheid der ogen! Begeerlijkheid is de zonde uit het paradijs. Petrus zegt dat begeerlijkheid de oorzaak is van het verderf in de wereld (2 Petrus 1:4). We horen in de catechismusprediking dat God álles verbiedt wat de mens kan trekken tot onkuise gedachten (Heidelberger Catechismus, vraag 109).

Een gepasseerd station. Dat is het misschien als niet alleen jongeren, maar hele gezinnen open staan voor dvd. Dan lijkt het werkelijk een gepasseerd station. Maar voor een christen is de meerderheid niet maatgevend. Het is wereldgelijkvormig denken, denken in het schema van de wereld, om iets een gepasseerd station te vinden op basis van een meerderheid. Volg de meerderheid niet in het kwade. Hoog tijd voor de noodrem. Voor inkeer en terugkeer. Voor uitstappen en langs de rails teruglopen. Langs het spoor van Gods geboden.

Reageren aan scribent? welbeschouwd@refdag.nl