Dat geldt in bijzondere mate voor de moeizame wedstrijd tussen de Verenigde Staten en Noord-Korea, waarbij gestreden wordt om het behoud of het opgeven van het Noord-Koreaans kernwapenarsenaal.Deze week leek de uitslag helder: Amerika -en met hem de bondgenoten Rusland, Zuid-Korea, China en Japan- staat op winst, omdat Noord-Korea daadwerkelijk de nucleaire installaties bij Yongbyon heeft stilgelegd. Noord-Korea had dat al op 13 februari toegezegd bij de ondertekening van een formele overeenkomst met de genoemde vijf landen, maar tekenen en doen zijn (ook) voor Noord-Koreanen twee totaal verschillende zaken.

Met het stilleggen van de nucleaire installaties bij Yongbyon hebben de VS hun eerste diplomatieke zege behaald, zou je denken. Maar niets is minder waar. Dictator Kim Jong Il slaagde er namelijk in om Bush diplomatiek op de knieën te krijgen. In die zin dat de president van Amerika tegenover Noord-Korea een flinke toon lager is gaan zingen. Bush, die zijn voorganger Clinton betichtte van het belonen van het kwaad en er hoog van opgaf „nooit met terroristen te zullen onderhandelen”, was in februari bereid 25 miljoen dollar aan Noord-Koreaanse tegoeden vrij te geven omwille van een doorbraak op diplomatiek terrein. De tegoeden waren afkomstig uit Noord-Koreaanse drugs- en wapenverkopen en waren via een Macause bank in het legale geldcircuit gesluisd.

President Bush had deze concessie nog niet gedaan of de volgende Noord-Koreaanse eis lag al op tafel: van de toegezegde 50.000 ton stookolie die Noord-Korea zou krijgen als het Yongbyon zou stilleggen, moest direct al 6200 ton worden geleverd.

Nu ook aan die voorwaarde is voldaan, is Pyongyang bereid zijn nucleaire activiteiten bij Yongbyon stil te leggen. Maar is het een overwinning voor de VS?

Het antwoord op die vraag zal mede afhangen van wat er de komende tijd wordt binnengehaald via het zogenaamde zeslandenoverleg dat deze week weer in Peking van start gaat.

Een centrale stilleggen is immers nog geen daadwerkelijke ontmanteling, en dat is wat Washington en de andere vier landen van Noord-Korea eisen. Verder moet Pyongyang een lijst met daarop alle nucleaire installaties en voorraden overhandigen, waarna ontmanteling van Noord-Korea’s gehele nucleaire capaciteit dient te volgen. Tenslotte zal Pyongyang op de proppen moeten komen met een vermeend geheim uraniumverrijkingsprogramma, dat naast het plutoniumprogramma van Yongbyon zou bestaan.

Zullen de Noord-Koreanen al deze eisen gaan inwilligen? Ze hebben de afgelopen maanden laten zien een bikkelhard ”tit for tat”-spel te willen spelen, waarbij iedere concessie door een concessie van de tegenpartij moet worden gecompenseerd.

Deze week sijpelde hun eisenlijstje al door: meer olieleveranties dan de in februari toegezegde 50.000 ton, opheffing van alle economische sancties, verwijdering van de lijst van terroristische staten, en -last but not least- terugtrekking van de 29.000 Amerikaanse troepen uit Zuid-Korea, en een formeel vredesverdrag tussen Noord-Korea en de VS. Overigens wordt over Zuid-Korea in dit verband niet gesproken, „Dat lossen de twee Korea’s daarna samen wel op”, is Pyongyangs (misleidende) suggestie.

Nu de Amerikanen een toontje lager zingen, grijpen de machthebbers in Pyongyang hun kans. En lijkt het onwaarschijnlijk dat president Bush als winnaar uit de bus zal komen.