Wat was deze godvruchtige ziel vol geloof en liefde, terwijl hij uit de kerker van het lichaam gelaten werd. Hij was gesteld als een bruid die zich oppronkt voor haar trouwdag, om zich aangenaam te maken voor haar bruidegom. Nu bekommert hij zich niet meer over al datgene wat hij achter zich liet. Nu denkt hij niet meer aan vader, moeder en vrienden. Hij verlaat ze met een blijmoedige ziel en geeft ze over aan de Goddelijke voorzienigheid. Vervuld met de Heilige Geest houdt hij zijn ogen naar de hemel gericht en roept uit: „…Ik zie de hemel geopend en de Zoon des mensen, staande ter rechterhand Gods.”Hoe was hij met de dood op zijn lippen brandende van een ongeveinsde liefde tegen zijn boze vijanden. Hij bidt dat God hen genadig wil zijn in het vergeven van hun zonden, die ze tegen hem begaan hadden. Stefanus gaf daarna zijn ziel over in de handen van zijn getrouwe Zaligmaker.

Johannes Visscherus, predikant te Amsterdam (”De theologische werken”, 1697)