Wijzend op de eindeloze rij kerkbanken: „Hier zijn in de afgelopen jaren kennelijke dingen gebeurd. De Heere heeft het ambtelijke werk met Zijn zegen willen bedauwen. Dat had ik niet verdiend, dat was enkel genade. En de Heere doet dat ook niet omdat een dienstknecht dat zo aangenaam vindt, maar omwille van Zijn grote Naam, Die te prijzen is tot in eeuwigheid.”Op het psalmbord staat de Bijbeltekst waarover de predikant zondag heeft gepreekt: Genesis 3:7: „Toen werden hun beider ogen geopend, en zij werden gewaar dat zij naakt waren. En zij hechtten zich vijgeboombladeren samen, en maakten zich schorten.”

„Dat was in Genesis 1 en 2 niet nodig, die vijgenbladeren en die schorten. Het heeft de mens niet goed gedacht God in erkentenis te houden. Vandaar die bladeren en die schorten. Eeuwig wonder dat God op de puinhopen die wij van Zijn schepping hebben gemaakt, de vervallen muren van Jeruzalem weer op wil richten.”

Met gemengde gevoelens gaat ds. J. W. Verweij vandaag als predikant van de Gereformeerde Gemeenten met emeritaat. „Het is een nuchter besluit geweest. Er moet tijd en orde voor alle dingen zijn. Aan de andere kant voel ik mij zozeer met de gemeenten verweven dat ik er tegelijkertijd moeite mee heb. Als ik al die vacante gemeenten voor me zie, zou ik altijd wel willen blijven dienen.”

Johannes
Johan Wilhelm Verweij werd op 12 april 1937 geboren in Den Haag. De gereformeerde gemeente daar werd bediend door ds. P. Honkoop. Tijdens de doopsbediening van Johan kreeg ds. Honkoop, vanuit de tekst „Johannes is zijn naam”, te geloven dat dit kind later predikant zou worden. „Dat hebben mijn ouders pas tegen mij gezegd toen ik dertig jaar later toegelaten werd tot de studie voor predikant. Ik ben hun altijd dankbaar geweest dat ze het niet eerder hebben gezegd.”

Verweij volgde aanvankelijk de studierichting elektrotechniek en radartechniek. Op 19-jarige leeftijd ging hij vrijwillig in militaire dienst. „In die tijd heb ik alles in het werk gesteld om de Heere te ontlopen. Toen ik 23 jaar was, heeft de Heere me stilgezet onder een preek over Matthéüs 3, de zuivering van de dorsvloer. „Als kaf ben ik uit de kerk gekomen. Toen is de strijd begonnen, tussen licht en duisternis, tussen zonde en genade.”

Grote gemeenten
Na de studie aan de Theologische School in Rotterdam diende ds. Verweij zes gemeenten: Hendrik-Ido-Ambacht, Ridderkerk, Amersfoort, Rijssen-Zuid, Geldermalsen en Yerseke. Allemaal grote gemeenten. „Die heb ik niet gezocht, grote gemeenten, want wie ben ik? Maar de Heere heeft eerlijk steeds weer de weg gewezen, of ik nu wilde of niet. Die weg zijn we gegaan, onder opzien en bestrijding, ook met veel opening en zegen. Het was Gods onuitsprekelijke trouw en genade, in de Zoon van Zijn liefde, Die zo’n zondaar verwaardigt tot het kindschap en tot het knechtschap.”

Over de loop van Gods Koninkrijk is ds. Verweij niet somber. „De Koning van de Kerk zorgt voor Zijn eigen werk. Hij zal nooit zonder onderdanen zijn. Er is van onze nakomelingen geen verwachting, maar vóór onze nakomelingen wel. Als mensen maar zondaar worden voor God. Aan zondaren kan de Heere wat kwijt en waar zondaren zijn, wil Jezus zijn.”

Ds. Verweij heeft in het kerkelijk leven vele bestuursfuncties vervuld. Hij was onder meer voorzitter van wat nu heet het deputaatschap diakonale en maatschappelijke zorg, lid van het deputaatschap hoge overheid, lid van het deputaatschap voor evangelisatie en hij maakte zeventien jaar lang deel uit van het curatorium van de Theologische School. Over de kritische geluiden die wel over het curatorium worden gehoord, zegt hij: „Het is naar de mens gesproken onmogelijk werk. Maar als de Heere aan twee kanten getuigenis geeft van Zijn eigen werk, dan liggen de dingen vaak glashelder. Dan is de stemming ook nooit onduidelijk. Het is onze hartelijke begeerte dat de Heere arbeiders uitstoot, dat Hijzelf aanwijst wie het niet is en wie het wel is. Als het aan Samuël had gelegen, had hij al die zonen van Isaï gezalfd. Maar ook Samuël moest wachten op Gods stem: Zalf hem, want déze is het.”

Onrust
Over de onrust rond de prediking in de Gereformeerde Gemeenten zegt ds. Verweij: „Een predikant die evenwichtig binnen de context van de Schrift het Woord verkondigt, spreekt niet in eigen naam. Hij verkondigt: „Alzo spreekt de Heere.” Die boodschap heeft zeggingskracht voor alle tijden. En in alle tijden zie je golfbewegingen in de kerkgeschiedenis dat mensen zich aan de autoriteit van dat Woord stoten. Dat is al in de Schrift voorzegd.”

Ds. Verweij gaat met emeritaat in het jaar waar de Gereformeerde Gemeenten honderd jaar bestaan. „Ziende op wat wij ervan hebben terechtgebracht, is er geen reden om de vlag uit te steken. Jubileren doen we in de ware verootmoediging over wie de Heere voor onnutte mensen was, wie Hij is, en wie Hij blijven zal, totdat Hij wederkomt. De kerk ligt verdeeld en verscheurd. In 1907 kon de vereniging tot stand komen omdat er wederzijds vertrouwen was. Men erkende het werk Gods in elkaar, met alle onderscheidingen die daarin te vinden zijn. Zover komen wij nu niet meer, vrees ik. Wie zou niet wenen? Laten we dat dan toch maar doen, wenen.”

Levensloop

• Geboren op 12 april 1937 in Den Haag.
• Bevestigd tot predikant van de gereformeerde gemeente te Hendrik Ido Ambacht, 1971.
• Predikant in Ridderkerk, 1980.
• Bevestigd in Amersfoort, 1986.
• Predikant in Rijssen Zuid, 1992.
• Bevestigd in Tricht Geldermalsen, 1997.
• Predikant in Yerseke, 2002.
• Met emeritaat op 1 juli 2007.