Het stelen van Indiase kinderen ten behoeve van illegale interlandelijke adoptie komt volgens Indiase kinderbeschermingsorganisatie met enige regelmaat voor. De omvang zou evenwel relatief beperkt zijn. Volgens een studie uit 2006 richten Indiase kinder– en mensenhandelaren zich eerst en vooral op India zelf.Ze ontvoeren, ronselen en kopen kinderen voor kinderarbeid in de landbouw en fabrieken, voor seksuele diensten, voor georganiseerde bedelpraktijken, voor de entertainmentindustrie (reizende circussen, dansgezelschappen en als jockeys voor kameelraces) en gedwongen huwelijken.

Volgens een rapportage van het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken is kinderhandel in India een zaak van goed georganiseerde netwerken, waarvan zeer geregeld ook familieleden van de betrokken kinderen, maar ook agenten en andere overheidsfunctionarissen deel uitmaken. Van de 593 districten die India telt is in 378 districten vastgesteld dat er sprake is van georganiseerde mensen– en kinderhandel.

De grensoverschrijdende mensen– en kinderhandel hebben nauwelijks te maken met illegale adoptiepraktijken, maar vooral met vrouwenhandel voor prostitutie. India geldt onder meer als een belangrijk „doorvoerland" voor Bengaalse vrouwen die in Pakistan als seksslaaf moeten fungeren. Ook jongetjes uit Afghanistan, Pakistan en Bangladesh worden via India verhandeld om vooral in de Golfstaten als kindslaaf te fungeren.

De oorzaak voor de mensen– en kinderhandel is niet alleen armoede, zoals snel wordt verondersteld. Juist de opkomst van een steeds rijkere middenklasse in India speelt de illegale praktijken in de kaart, vooral voor de seksindustrie. Ook culturele factoren (uithuwelijking, lagere status van meisjes) en politieke factoren spelen een rol. De grenzen van India zijn zeer poreus, veel functionarissen zijn corrupt, mensenhandelaren hebben vaak vrij spel.

De Indiase overheid is er volgens internationale hulporganisaties en ook Buitenlandse Zaken in Washington nog niet in geslaagd een vuist te maken tegen mensen– en kinderhandel. Politie en justitie treden nauwelijks op, de rechtsgang is tergend langzaam en de wetgeving schiet tekort om werkelijk effectief te kunnen zijn. In de afgelopen jaren zijn er wel nationale programma’s gestart om vooral de politie bij te scholen op het gebied van mensenhandel, maar de vruchten van dit beleid zijn nog niet geplukt.

Volgens de organisatie Save the Children zou India vooral nieuwe wetgeving moeten opstellen om kinderen te beschermen. De bestaande wetten tegen mensenhandel refereren vooral aan vrouwenhandel, terwijl de positie van kinderen onderbelicht blijft. Problemen zoals diefstal van kinderen voor illegale adopties zullen bij ongewijzigd Indiaas beleid voorlopig dus nog geregeld in het nieuws komen.