Tot ongenoegen van de federale regering in Washington, die streefde naar een einde van de rassenscheiding in het onderwijs. De negen studenten deden dientengevolge toch hun intrede in de school, maar wel onder militaire begeleiding. Central High School en alle andere scholen in Arkansas werden onder federaal toezicht geplaatst. Pas drie maanden geleden werd dat federale toezicht formeel opgeheven.Reden voor de nodige vreugde zou een buitenstaander denken, nu Central High School zich voorbereidt op een herdenking van de gebeurtenissen in 1957. De stemming in Little Rock is echter allesbehalve feestelijk.

Inzet van een brede confrontatie is wethouder van onderwijs Roy Brooks. Die heeft recent enkele matig presterende en zwak bezochte scholen gesloten en het mes gezet in de bureaucratie van het schoolsysteem. De resultaten van de scholen van Little Rock zijn onder leiding van Brown intussen verbeterd.

Brown wordt scherp bekritiseerd door de zwarte bevolking, maar hij krijgt steun van blanke ouders. Dat is problematisch, want Roy Brown is zelf van Afro-Amerikaanse afkomst. „Dat wil hij niet weten en daarom probeert hij zich in te likken bij de blanken”, zegt Stephen Greaswol, een van de felste critici van Brown.

Een woordvoerder van Brown doet dit af als „volstrekte onzin.” Waar zit het probleem? „Het probleem zit in de verkeerde verwachtingen binnen de zwarte gemeenschap”, meent Jay Greene, hoofd van de afdeling onderwijshervorming van de universiteit van Arkansas.

Little Rock en Arkansas in het algemeen hebben de gebeurtenissen van 1957 ervaren als een smet op hun reputatie. Men heeft volgens Greene geprobeerd om „de geschiedenis te corrigeren. De zwarte bevolking is in doorsnee armer en minder opgeleid. Zwarte kinderen presteren op scholen minder dan blanke kinderen. In veel zuidelijke staten heeft dat ertoe geleid dat blanke ouders hun kinderen van ”geïntegreerde” scholen haalden en hen naar speciale scholen stuurden. Zo niet in Arkansas, waar zwart en blank reëel hebben geprobeerd samen te werken en samen te leven”, aldus Greene.

De integratie in het onderwijs bracht ook meer zwarte leraren en meer zwart administratief personeel. De bureaucratie groeide, met alle gevolgen van dien. Little Rock vond dat er iets moest gebeuren. „Drie jaar geleden werd Brown vanuit Orlando (Florida) naar Little Rock gehaald om de bezem erdoor te halen. Dat heeft hij gedaan, en met succes. Maar nu beschuldigt de zwarte bevolking hem ervan zwarte banen te vernietigen en te veel uit te zijn op betere prestaties in plaats van het koesteren van de zwarte gemeenschap”, aldus Greene.

De botsing tussen Brown en de zwarte gemeenschap werd nog verscherpt nadat de schoolraad van Little Rock in oktober vorig jaar een zwarte meerderheid kreeg. „Dat versterkte binnen de zwarte gemeenschap de overtuiging dat men het voortaan in het onderwijs voor het zeggen zou hebben zoals de blanken vroeger. Brown was echter niet gevoelig voor een „speciale behandeling” voor zwarte leerlingen. Hij eist kwaliteit en efficiëntie voor iedereen, en dat wordt niet gewaardeerd”, meent Hugh Price, onderwijsspecialist van het Brookings Research Instituut in Washington.

„In feite zie je in Little Rock -en trouwens ook elders in het zuiden- een confrontatie van culturen. De zwarte gemeenschap heeft andere prioriteiten. Eerst toegang tot scholen, kwaliteit komt later wel. Verder werkgelegenheid, en dan het liefst zwarte werkgelegenheid, of zwarte leraren nu voldoen of niet. Sommige blanken noemen dit „omgekeerd racisme.” Misschien overdreven, maar Roy Brown dreigt wel het slachtoffer te worden van deze confrontatie. Die overigens aantoont dat met het einde van de rassenscheiding nog lang geen einde gekomen is aan de rassenproblemen in dit land, zeker in het zuiden niet”, aldus Hugh Price.