De Utrechtse houdt overigens niet alleen van houten kozijnen. Marijke Boon geniet ook van „mooie, donkere stenen, die overigens ook weer niet te somber moeten zijn.”Ze stuitte in een Utrechtse buitenwijk op een herenhuis van rond de eeuwwisseling. „Het was aan de binnenkant nauwelijks gerenoveerd en bijna in oorspronkelijke staat. Misschien kwam dit doordat het bijna voortdurend was bewoond door dezelfde familie. Het leek bij de eerste aanblik een beetje stoffig en schimmelig. Ik dacht: wat ruikt het hier merkwaardig. Maar toen dat stadium voorbij was, heb ik mij door het huis zelf laten inspireren.”

Boon liet het zo authentiek mogelijk, inclusief de schuifdeuren in de kamers en suite en de marmeren schouwen rond de open haarden. „De kleur van het marmer beviel me niet zo, dat mauve, ik had liever zwart gehad. In het begin overwoog ik dat te vervangen, maar ik vond het jammer om het weg te laten breken. Achteraf ben ik blij dat ik het zo heb gelaten, want inmiddels vind ik de kleur heel mooi.”

Kartonnen dozen
Bordkartonnen wandjes en plafonds werden wel verwijderd, maar de tegelvloeren in de gang en het trappenhuis liet de bewoonster intact. „In de voorkamer kwam geheel onverwacht een prachtige parketvloer met visgraatmotief tevoorschijn. Die werd, na grondig schuren, steeds mooier. Bovendien had ik een aannemer die precies wist wat ik wilde en de plafonds door het hele huis restaureerde met karakteristieke randen, kenmerkend voor de bouwstijl van dit huis. Geen Amsterdamse school, gewoon een stevig huis uit de jaren dertig.”

Boon wijst op de randen van de tegelvloer en de wanden in de gang. De kleuren zwart, geel en rood zijn door de tand des tijds aangetast en verschoten tot antraciet, oker en gebrande sienna - kleuren die doen denken aan oude gobelins. „Ik heb in de keuken en de gang boven gekozen voor marmoleum in terrarood en eenzelfde tint geel, met antracietzwarte randen eromheen, zodat je je gemakkelijk kunt voorstellen dat het altijd zo is geweest.”

Om zeker te weten dat haar keus mooi zou staan, knipte Boon het patroon van de vloer eerst uit papier om te kijken of het overeenkwam met wat ze zich ervan voorstelde. „Dat is een manier van werken die mij bevalt. Ik heb een antieke ladekast eens voorgebouwd uit kartonnen dozen in dezelfde afmetingen als het origineel, zodat ik niet werd verrast toen de kast er daadwerkelijk stond.”

Het huis zelf heeft de bewoonster gedicteerd met inrichten. „Een oud gegeven met een nieuwe inhoud. Ik heb bijvoorbeeld wel de keuken bij de kamer getrokken, maar stad en land afgezocht naar kleine oranje tegeltjes die de keuken toch weer een vorige-eeuws accentje geven.”

Vlaamse gaaien
Ook boven is de muur van een zijkamertje weggebroken, waardoor een kamer met openslaande deuren en balkon vorstelijke afmetingen kreeg. „Ik wil in mijn hele huis wonen. Nu heb ik hier ruimte voor kasten en kunst.”

Dat Marijke Boon zowel de kunst als de natuur mint, vertaalt zich in lichte wanden met olieverfschilderijen, zeefdrukken, aquarellen en etsen. Haar liefde voor de natuur is zichtbaar in kasten vol natuurgidsen, planken met veren, schelpen, vogelnestjes en verrekijkers. „Ik stam uit een familie die de liefde voor kunst en natuur hoog in het vaandel heeft. Ik ben gelukkig met een huis waar dat ook werkelijk tot zijn recht komt.”

Boons liefde voor kunst blijkt veelomvattend. Een zeefdruk van Appel hangt tegenover een niet-ingelijst piepklein doekje met daarop twee jonge Vlaamse gaaien - net uit het nest en nog niet uit het dons. De gaaien hangen weer naast een groot, kleurig abstract, en dat niet ver van een portret van een koe in olieverf. Geen muur zonder schilderij.