Dat er in de relatie tussen ouders en kinderen dingen mis kunnen gaan, is bekend. Onthutsend is het wanneer dat gebeurt in gezinnen waar iedere dag de Bijbel opengaat. Het Woord van God stelt duidelijk hoe hun relatie behoort te zijn. Indien er dan sprake is van ontsporing, komt dat keihard aan en roept dat -terecht- ook de verbazing op van niet-christenen. Wanneer mensen zich christen noemen, verplichten zij zich ook tot iets.Problemen tussen ouders en kinderen zijn overigens niet nieuw. De gevolgen van de zonde werken ook door in het gezinsleven. Er is geen voordeur waarachter zich nooit een conflict afspeelt. Toch blijkt uit cijfers dat de laatste jaren meer problemen in orthodox-christelijke gezinnen naar buiten komen dan een kwarteeuw geleden. Hulpverleningsinstanties moeten vaker ingrijpen.

Voor een deel valt dit te verklaren uit het feit dat de jeugd mondiger is geworden. Was het vroeger een uitzondering dat een kind uit een christelijk gezin naar een opvanghuis liep, tegenwoordig zijn veel reformatorische scholieren bekend met de lijst van instanties waar ze terecht kunnen als ze het thuis niet meer uit kunnen houden.

Belangrijker is echter de spanning die ontstaat door de grote verschillen tussen thuis en de wereld daaromheen. Vijfentwintig jaar geleden lukte het nog om binnen de muren van het eigen huis eigen regels te hanteren, waardoor het gezin een eigen wereld in de wereld was. Vandaag de dag is dat beduidend moeilijker. Jongeren zijn niet meer af te schermen van allerlei moderne ontwikkelingen. Dankzij onderwijs, toegenomen mobiliteit en vooral de moderne communicatiemiddelen zijn ze vaak meer bij de tijd dan hun ouders. Met name de opmars van de computer heeft daaraan bijgedragen. Wat met een verbod op de televisie buiten de deur werd gehouden, is via beeldscherm en internet binnengehaald.

Voor ouders is het een hele opgave om in de moderne informatiemaatschappij kinderen op te voeden. Zeker als ze dat willen doen naar vaste waarden en heldere normen. Daarbij speelt de kennisachterstand van de ouders hun danig parten. Zij weten niet langer op alle vragen van hun tieners te antwoorden, eenvoudig omdat zij daar zelf niet mee in aanraking zijn geweest in hun eigen jeugd of omdat sommige moderne ontwikkelingen buiten hun gezichtsveld vallen.

Juist in die wereld vol vernieuwingen en informatie hebben jongeren behoefte aan leiding en duidelijkheid, tegelijk zijn ze kinderen van hun tijd. Ze nemen niet alles meer voor zoete koek aan en vragen ouders naar argumenten. Dat lukt niet altijd. Als ouders dan proberen met het gebruik van verbaal of lijfelijk geweld de slag te winnen, hebben zij die feitelijk verloren.

Al heel snel wordt deze opvoeders machtswellust verweten. Dat zal voorkomen. Vaker is er sprake van een gevoel van machteloosheid om hun kind te onderwijzen en te overtuigen. Op dat punt zouden kerken, scholen en media ouders hulp moeten bieden. Door hen aan de ene kant duidelijk te maken dat gebruik van macht en geweld niet helpt en ze anderzijds de vaardigheden en argumenten aan te reiken die nodig zijn om kinderen op te voeden. Spurgeon zei al: „Opvoeden is met liefde kinderen er toe aansporen vrijwillig te doen wat nodig, goed of nuttig is. Een goed gesprek helpt daarbij beter dan een slaande hand.”