Ds. Chad van Dixhoorn, predikant van de presbyteriaanse gemeente van Cambridge, opende de tweede dag van de Leicesterconferentie dinsdag met een lezing over de kenmerken van de puriteinse prediking. „De puriteinen benadrukten dat een prediker langs kerkelijke weg toegelaten en bevestigd dient te zijn. Het stond voor hen buiten discussie dat een prediker door academische studie gevormd moet worden. Zij die studie verwerpen, plegen af te gaan op wat ze van anderen gehoord hebben, zonder dat kritisch aan de Schrift te toetsen.”Studie was voor de puriteinen geen doel in zichzelf, betoogde ds. Van Dixhoorn. Het ging om studie verenigd met godzaligheid. „De puriteinen wilden aanstaande dienaren van het Woord op beide gebieden toetsen. Het ging erom dat de hoorders in de prediking Christus zien en niet de prediker. Zowel predikers als hoorders moesten en moeten het van de Heilige Geest verwachten als het gaat om de vrucht op de prediking”, aldus de presbyteriaanse predikant.

Ds. John MacArthur, predikant van de Grace Community Church in Sunvalley (VS), hield de eerste van zijn drie toespraken over het kruis. Hij nam zijn uitgangspunt in 1 Korinthe 1:18: „Het Evangelie is hen die verloren gaan dwaasheid, maar ons die behouden worden een kracht Gods tot zaligheid.”

In onze tijd zijn er allerlei vormen van prediking waarmee men aansluit bij de natuurlijke mens, zei ds. MacArthur: „De preek moet aanslaan, de kerk moet groeien. Geloven lijkt heel gemakkelijk. Echter, wat het Evangelie biedt, is wat de natuurlijke mens niet wil. Een waarachtige Evangelieboodschap is confronterend en schokkend. Het Evangelie kan pas Evangelie voor ons worden als we onze schuld voor God erkennen en ons zo gebonden voelen dat we weten onszelf niet te kunnen bevrijden.”

Dinsdagavond hield dr. Iain Murray, oprichter van uitgeverij The Banner of Truth en jarenlang redacteur van het gelijknamige blad, een lezing over John Newton, die 200 jaar geleden stierf. In 1764 verscheen zijn ”Authentic Narrative”, in eerste instantie anoniem. Daarin vertelt Newton hoe God hem uit de duisternis tot Zijn wonderbaar licht trok. Newton was nog geen zeven jaar toen zijn moeder overleed, maar de godsdienstige opvoeding die zij hem gaf, kon hij nooit helemaal vergeten. Door het lezen van bepaalde boeken groeide hij echter volledig weg van zijn opvoeding.

Hij werd een vrijdenker die zonder God leefde. Totdat God ingreep tijdens een storm midden op de Atlantische Oceaan, op 10 maart 1747. Newton ondernam een aantal reizen als kapitein van een slavenschip. Later distantieerde hij zich nadrukkelijk van de slavenhandel en steunde hij de parlementariër William Wilberforce in diens strijd tegen de slavernij.

Vanaf 1764 was Newton predikant. „Voor hem stond vast dat de wedergeboorte een moment is, maar ook dat datgene wat ons daarin geschonken wordt, geleidelijk door God wordt uitgewerkt. Bekend zijn de drie brieven van zijn hand over het opwassen in de genade, over het kruid, de aar en het koren in de volle aar. Daarin benadrukte Newton dat wie opwast in de genade, steeds meer een bedelaar wordt en steeds dieper beseft dat heiligmaking nooit zonder strijd is tegen de inwonende zonde.”