Dat stelt dr. Annemieke Visser, die woensdagmiddag aan de Rijksuniversiteit Groningen promoveerde op een onderzoek naar thuiswonende kinderen van kankerpatiënten.In Nederland worden jaarlijks circa 9000 gezinnen met kinderen geconfronteerd met kanker bij een van de ouders. Ruwweg een op de vijf kinderen heeft volgens Visser professionele hulp nodig. Op de basisschool blijken jongens het kwetsbaarst. „Jongens zijn op die leeftijd vaak minder sociaal en emotioneel ontwikkeld dan meisjes. Meestal zijn meisjes beter in staat hun gevoelens te verwoorden”, aldus Visser.

Van de adolescenten lopen meisjes meer risico ernstige problemen te krijgen als een ouder kanker krijgt. Visser: „In veel gevallen gaat het om een ziekte van de moeder. Dan zie je vaak dat meisjes veel taken in het huishouden en een deel van de zorg voor jongere broertjes en zusjes op zich nemen. Ook zijn meisjes meer invoelend dan jongens. Ze kunnen zich beter voorstellen welke impact de ziekte op de ouder heeft. Jongens zijn meer geneigd hun eigen leven voort te zetten.”

De problemen kunnen zich volgens Visser uiten in depressieve of angstige gevoelens maar ook in lichamelijke klachten, zoals buikpijn of hoofdpijn. De aandacht voor kinderen die met dergelijke problemen te kampen hebben, noemt ze onder de maat.

„Jarenlang was de zorg alleen op de patiënt gericht. Later kwam ook de partner in beeld. Kinderen vormen echter nog een vergeten groep, terwijl zij ook de dupe worden van de ziekte van de ouder. Zorgverleners realiseren zich dat onvoldoende.”

Visser pleit ervoor dat ziekenhuizen de aandacht voor kinderen van kankerpatiënten een vaste plek geven in het behandelings- en begeleidingstraject. „Oncologische verpleegkundigen kunnen hierin een belangrijke rol spelen. Zij kunnen de ouders ondersteunen bij vragen als: Wat moet ik mijn kinderen vertellen en hoe doe ik dat? Als er meer aandacht voor de kinderen komt, kunnen eventuele problemen sneller worden gesignaleerd en kan vroegtijdig worden ingegrepen om deze te verhelpen.”

Ook leerkrachten kunnen volgens Visser een belangrijke rol spelen in de opvang van kinderen. „De school kan hun een uitlaatklep bieden. Het is van belang dat er meer informatiemateriaal wordt ontwikkeld over kinderen van kankerpatiënten. Daarbij zouden ook concrete richtlijnen moeten worden opgesteld voor het ondersteunen van deze groep. De Kankerbestrijding is al actief op dit vlak, maar er zou nog veel meer kunnen gebeuren.”