De uitgesproken aversie die hieruit blijkt, gaat allereerst voorbij aan de juridische feiten. Vergeten wordt dat niet de orthodoxe christenen de problemen maken maar het COC en de verontwaardigde opinieleiders. Bij de totstandkoming van de wet over het homohuwelijk is immers door de toenmalig verantwoordelijke staatssecretaris, Cohen, uitgesproken dat er ruimte moet zijn voor gewetensbezwaarde trouwambtenaren. Niet de CU maar de progressieve lobby wil nu de wetgeving volledig naar zijn hand zetten. Het feit dat de CU aandacht heeft gevraagd voor de gewetensbezwaarde trouwambtenaar is niets anders dan een pleidooi om de toegezegde ruimte te benutten. Is dat vreemd? Ook in de politiek maakt belofte schuld.Schokkend en stuitend is echter vooral de manier waarop krachten tegen orthodoxe christenen worden gemobiliseerd. Met behulp van klinkende oneliners en karikaturen schetsen antichristelijke opinieleiders een beeld van orthodoxe christenen dat de werkelijkheid in de verste verte niet benadert. Deze progressieve denkers werpen zich op als verdedigers van verdraagzaamheid tegenover de onverdraagzaamheid van orthodoxe christenen.

Daarbij vergeten ze wel heel gemakkelijk dat tolerantie is gebaseerd op het eerlijk naar elkaar willen luisteren. Juist op dit punt gaat het betoog van deze moderne leiders mank. Zij hebben al een oordeel over christenen klaar voordat ze de feiten en argumenten goed hebben gewogen. Zonder enige nuancering worden orthodoxe christenen weggezet op een manier waaruit hartgrondige afkeer blijkt. Over verdraagzaamheid gesproken. Misschien dat de moderne secularist nog eens in het spreekwoordenboek moeten nalezen wat er bij de trefwoorden ”pot” en ”ketel” staat.

Bij het aantreden van dit kabinet was er bij christenen even de euforie dat er weer iets van Bijbels georiënteerde ethiek in het beleid terugkeerde. Inmiddels is helder dat invoering van een absoluut minimum aan christelijke waarden al maximaal protest oproept. Dat maakt duidelijk hoe groot de kloof is tussen de geseculariseerde samenleving en orthodoxe christenen.

Verbazingwekkend is dat overigens niet. Die scherpe tegenstelling is er al sinds de zondeval. De moederbelofte aan Adam en Eva is geen boodschap van vrede en verdraagzaamheid, maar van vijandschap en een strijd op leven en dood met daarbij de zekerheid van overwinning voor hen die trouw blijven aan Gods geboden.

Christenen lopen in deze vijandige wereld twee risico’s. Het ene is het negeren van de fronten. Te veel orthodoxe christenen nemen de moeite niet zich te verdiepen in het antichristelijke denken. Zij wensen een stil en gerust leven te leiden zonder dat daar grond voor is. Zij ontwijken daarmee de strijd en laten de niet-christelijke medemens ten diepste aan zijn lot over.

Het andere gevaar is dat christenen zich zo veel mogelijk willen aanpassen. Zij doen dan hun uiterste best om bij seculiere medeburgers over te komen als eigentijdse mensen met wie redelijk valt te praten en die niet passen in het beeld van ongenuanceerd denkenden. Het risico daarvan is dat men zich verzwagert met de wereld en dat de antithese haar scherpte verliest.

Christus zegt tegen Zijn volgelingen dat ze hun ziel onbevlekt moeten bewaren van de wereld. Trouw aan Bijbelse beginselen schept duidelijkheid, roept weerstand op, maar biedt ook uitzicht op betere tijden. Overigens pas na hevige strijd.