Sommigen tippen hem al als de opvolger van Balkenende. Met zijn steile carrière via de gemeenteraad, Tweede Kamer, Europees Parlement en nu als minister, is wel duidelijk dat zijn ster snel rijzende is.Eurlings kreeg het politieke werk dan ook met de paplepel ingegoten. Hij is de zoon van Eurlings, een vooraanstaande Limburgs provinciebestuurder. Al als achtjarig ukje ging de kleine Camiel kijken bij de gemeenteraad in zijn woonplaats Valkenburg aan de Geul. En op zijn twintigste, in 1994, werd hij er zelf verkozen: op dat moment Nederlands jongste gemeenteraadslid ooit.

Terwijl hij cum laude afstudeerde als ingenieur in bedrijfseconomie in Eindhoven, komt hij in 1998 op de CDA-lijst voor de Tweede Kamer. Eigenlijk op een gewoonlijk onverkiesbaar lage plaats. Maar dankzij 24.000 voorkeursstemmen komt de Zuid-Limburger toch in de Kamerbankjes. Als jongere komt hij in actie tegen de hoge kosten voor buitenlandse gsm-gesprekken, die toen nog veel hoger waren dan nu. Ook vroeg hij onderzoek naar de schadelijkheid van het mobiel bellen.

Snel stortte Eurlings zich ook op het buitenlands beleid. Hij was stevig voorstander van militair ingrijpen in Irak, hoewel later enige twijfel toesloeg. „Soms vraag ik me af of ik het wel goed heb gehad. Zoals bij de omgekomen militair”, zei hij in 2004 tegen zijn bevriende EO-presentator Knevel. „Maar ik kan mezelf wel recht in de ogen kijken. Terugtrekken is alleen mogelijk als de VN een grotere rol krijgt”.

Hij vond dat Nederland zich te afzijdig hield van Europa: Nederlanders voelen zich te knus achter de dijk, betoogde hij. Logisch dat hij na zes jaar Kamerlidmaatschap een telefoontje kreeg: of hij in 2004 lijsttrekker wilde worden voor het CDA in het Europees Parlement.

Hij zei ja en voerde een redelijk succesvolle campagne: zeven zetels. Daarna lachte het geluk hem opnieuw toe. Onder de ruim zevenhonderd parlementsleden verwierf hij direct een spilfunctie: als rapporteur over de toetreding van Turkije behandelde hij een van de heikelste en belangrijkste onderwerpen van de laatste jaren.

Zijn rapport was behoorlijk kritisch: Turkije ontbeert vele vrijheden, onder meer geloofsvrijheid. „Het moet net zo makkelijk worden om een kerk te bouwen in Ankara als een moskee in Rotterdam”, werd Eurlings’ gevleugelde uitspraak. Zijn rapporten worden door het Europees Parlement echter steeds afgezwakt, vooral door toedoen van linkse partijen.

Als voorzitter van de Ruslanddelegatie balanceerde hij tussen pleiten voor mensenrechten en het verkrijgen van niet te dure energie van Rusland. Tegelijk klom hij op tot vicevoorzitter van de Europese christendemocratische partij EVP.

Deze cruciale functies raakt het CDA kwijt, nu Eurlings vervroegd terugkeert naar het Binnenhof. Een nieuwe kans voor de partij komt er voorlopig niet: de posten zijn in januari net verdeeld voor de resterende termijn van 2,5 jaar. Maar anderzijds: een nieuwe kans voor Eurlings om minister te worden zou waarschijnlijk ook niet snel zijn gekomen.