Opgelicht
Eigenlijk vind ik de Wizzl op het station bij de RAI in Amsterdam een mislukte uitwerking van een goed plan. Het idee is prima. Want de gedachte dat je op een klein station het loket en het winkeltje kunt samenvoegen zodat je reizigers toch een goed product kunt aanbieden, tja, daar kan eigenlijk niemand tegen zijn. Tenminste, zolang de openingstijden op peil blijven, en de service in orde.
Maar bij de Wizzl op station RAI gaat het regelmatig mis. Zoals op een zomerdag, toen ik op weg was naar Schiphol. Ik ben als ik naar de tropen reis nogal ouderwets. Wat bankbiljetten en een stapeltje Traveller’s Cheques mee, en mijn pinpasje thuis. Dus moest ik bij de Wizzl omstreeks halfnegen een treinkaartje kopen omdat de automaten geen bankbiljetten lusten. Tot mijn verbijstering was op de deur van de Wizzl een handgeschreven briefje geplakt. „Omdat het zomer is gaat de Wizzel wat later open.” Volgens de informatie op internet had de Wizzl gewoon open moeten zijn. Daar stond ik dan met mijn goeie gedrag. Geen kaartje. Wél een aardige conducteur aan wie ik het verhaal uitlegde, en die me meenam mee naar Schiphol. Zonder boete!Maar afgelopen zaterdag daalde na een bezoek aan deze Wizzl mijn doorgaans toch erg zonnige humeur tot ver onder het vriespunt. Ik moest naar Hilversum om voor de televisie iets te zeggen over de NS. Omdat mijn strippenkaart ook bijna op was, besloot ik mijn kaartjes in de Wizzl te kopen. De NS hebben liever dat je simpele treinkaartjes uit de automaat trekt. Dat dwingen ze af door reizigers die zo’n kaartje aan het loket kopen, een halve euro extra te laten betalen. Ik noem dat oplichting, de NS spreken van ”transactiekosten”.
Maar de consumentenorganisaties hebben een compromis met de NS gesloten. Als je bij het loket ook een vervoerbewijs koopt dat niet in de automaat zit, hoef je die transactiekosten niet te betalen. Strippenkaarten zitten niet in de automaat. Daarom ging ik ervan uit dat ik geen opslag zou hoeven te betalen. Dus een kortingretourtje RAI-Hilversum-Noord, een 45-strippenkaart en een roze koek gekocht. Iets meer dan 27 euro was het. Dat leek me een redelijk bedrag, dus fluks betaald en op reis.
Pas in de trein kwam ik erachter dat tussen mijn treinkaartje en de strippenkaart ook een bonnetje voor transactiekosten verstopt zat. Ik voelde me opgelicht. Ik ben niet gierig, maar zo onnodig geld over de balk gooien vind ik onzin.
Typisch weer de NS. Onze voorzitter, Michael van der Vlis, noemt zoiets monopolistengedrag. Hij heeft gelijk, een winkelier zou zoiets niet in zijn hoofd halen omdat de klanten dan subiet zouden vertrekken naar de concurrent. En ik vond dat de lokettist van de Wizzl mij had behoren te vertellen dat-ie transactiekosten in rekening ging brengen. Echt, ik voelde me getild. Het ging me niet om die 50 eurocent, maar om het principe.
Mijn treinreis naar Hilversum bood me trouwens nóg een verrassing. Op het station van Weesp stonden we dik tien minuten stil. Volgens de conducteur was dat geheel correct volgens de dienstregeling. Tja, zo is er geen kunst aan om een beetje op tijd te rijden met die treinen. Je plant gewoon in dat ze hier en daar een poos stil moeten staan. Reiziger extra lang onderweg, trein op tijd. Maar ik vond er niets aan, want mijn roze koek was al op en ik had nog steeds lekkere trek. In Hilversum wachtte mij een heerlijk diner, dus ik wilde voortmaken.
Maar dit keer wil ik u, waarde lezer, graag trakteren op een happy end. Want opeens brak er een brede glimlach door op mijn gezicht. Ik realiseerde me dat ik voor mijn duurbetaalde extra centjes maar liefst tien minuten langer heb mogen genieten van de gastvrijheid der Nederlandse Spoorwegen. Dat dan weer wel…
