Dat een mens zijn verzet tegen Christus opgeeft en leert rusten op geschonken genade. Dat er een streep gaat door je ernstige bidden, je bekeerd-zijn, je zuchten, je kerkgang, je vrome voornemens en alle andere vruchteloze worstelingen om aangenaam te wezen voor God. Dat je stopt met je afmattende pogingen om Hem te bewegen barmhartig te zijn.Wie dit kent, weet dat er geen grotere rust en ontspanning bestaat dan deze wetenschap: ik hoef niets meer te verdienen voor God. Alles is verrekend met Christus. Wat Hij aan het kruis heeft verworven, mag ik als verloren zondaar door geloof in ontvangst nemen.

En zelfs dat geloof is niet iets wat ik zelf op tafel moet leggen, maar is in Christus geschonken (Hebreën 12:2). Het is de ellende van de mens dat hij eerst verbroken moet zijn voordat hij hieruit wil leven. Wij doppen liever onze eigen boontjes, dan te leven uit Zijn hand.

Wie daartoe uiteindelijk is gebracht, zal niet met verve kunnen vertellen over zijn diepe bekeringsweg. Die weg klaagt de bekeerde zondaar slechts aan. De vijandschap tegen vrije genade maakte het nodig dat hij in die weg eerst werd verbrijzeld, voordat hij zich overgaf aan Christus.

Deze overgave, waardoor verzoening met God ontstaat, is de grootste overgave die een mens kan meemaken. Van loden last naar lieve lust! Iets vergelijkbaars is ondenkbaar.

Naarmate het leven vordert, ben ik daarover echter anders gaan denken. Je verzondigde bestaan aan Christus overgeven, is één ding. Maar om ook je gehele leven, het leven van alledag, in Zijn handen te leggen, dat is minstens zo’n grote overgave.

Het leven met soms z’n mooie kanten, maar ook het leven dat zich afspeelt in gebrokenheid, verdriet, zorg, wrok of een onverwerkt en onopgelost verleden. Het leven waarmee wij niet kunnen klaarkomen en waartegen wij niet zijn opgewassen.

Als ambtsdrager verbaasde ik mij er vaak over hoeveel leed mensen meetorsen. Alles hebben en toch ongelukkig.

Om dít dagelijkse leven in Christus’ handen te leggen, daarvoor moet een mens waarschijnlijk opnieuw verbroken worden. Om Zijn woord ter harte te nemen: „Maakt u geen zorgen voor de dag van morgen” (Mattheüs 6:34).

Ik geloof dat een mens ook deze raad nooit zal opvolgen, tenzij hij aan het eind van al zijn vruchteloze pogingen komt om zelf het leven in eigen hand te houden.

Dat vergt opnieuw ingrijpen van bovenaf. Wij moeten er achter komen dat wij helemaal niet kúnnen zorgen. Wij willen door bezorgdheid zorgeloos worden, maar in werkelijkheid wordt het tegendeel bereikt. Alleen al de gedachte aan morgen geeft mij prijs aan oneindige bezorgdheid.

Maar wie morgen geheel in Gods handen legt en vandaag geheel ontvangt wat hij voor het leven nodig heeft, die is alleen in werkelijkheid veilig gesteld. Het dagelijks ontvangen maakt mij vrij van morgen.

Hoe komt een mens tot deze overgave? Misschien vooral door stil te staan bij die eerste overgave aan Christus, waardoor de zondaar met God werd verzoend. Als God ons Zijn geliefde Zoon schonk, zou Hij ons dan met Hem ook niet alle andere dingen schenken?

Vanuit de vrede met God krijgen wij op Zijn tijd ook vrede met onszelf, met ons leven en lot, met alle diepe wegen waarin Gods hand ons leidt en zelfs met de dood. Christus heeft aan het kruis ook de last van ons dagelijks leven afgenomen en gedragen in onze plaats.

Het leven blijft er even ondoorgrondelijk en soms even huiveringwekkend om. Ons hart blijft een donker ding.

Maar op Christus’ gezag mogen wij als Zijn kinderen leven als de vogelen des hemels en de leliën des velds. Verlost van onszelf. Kinderlijk onbezorgd.

Voor een gelovige wordt -bij het ouder worden- de doodskist niet getimmerd, maar afgebroken.

De auteur is beleidsmedewerker voor de SGP-fractie in de Tweede Kamer.