In het RD van vorige week dinsdag 16 januari 2006 wordt gewezen op de irritatie die mensen hebben als het gaat om de werving door goededoelenorganisaties. Maar liefst 70 procent van de mensen is ontevreden.Laat me aan de kant van de goededoelenorganisatie beginnen. De organisatie moet goed nadenken over de wijze waarop zij de mensen benadert. Immers, werving op een verkeerde manier levert een contraproductieve reactie op. Mensen verwerpen dan het aanbod van het goede doel om betrokken te raken, en dat is niet de bedoeling. Vandaar dat men moet kiezen voor een beleid dat irritatie eerder zal verminderen dan doen toenemen.

Hierbij hoort bijvoorbeeld een beleid om gesegmenteerd te mailen. Iemand die minder geeft, hoort minder keren post te ontvangen dan iemand die meer geeft. Anders gaat er te weinig naar het goede doel. Bij werving moet daaraan aandacht besteed worden, zodat duidelijk is wat men wederzijds van elkaar mag verwachten.

Daarnaast moet een donateur altijd zelf kunnen aangeven hoeveel post hij of zij wenst te ontvangen. Bij 3xM zijn er meer dan 3000 donateurs van de 21.000 die van die mogelijkheid gebruikmaken. Er zijn goede doelen die hier wat huiverig tegenover staan. Men denkt dan: minder post is minder inkomsten. Dat is zeker niet altijd waar. Men moet zorgvuldig afwegen aan wie men wanneer post wil toezenden en wie men wanneer wil benaderen. Het toezenden van de nieuwsbrief aan iedereen uit het bestand -zeker aan mensen die al jaren niet geven- verhoogt alleen de irritatie, niet de inkomsten.

Ook lukraak mensen benaderen geeft veel irritatie. Organisaties kunnen dat verminderen door eigen achterban en potentiële donateurs in kaart te brengen en hen gericht te vragen. Omdat de organisatie al weet dat men dezelfde interesse of overtuiging heeft, zal er weinig irritatie zijn. In deze problematiek zit ruimte voor verbetering vanuit de goededoelenwereld.

Dilemma
Dan de kant van het publiek. De vraag is waar de irritatie vandaan komt. Gaat het om de manier, de hoeveelheid, de methode, of om een mix van dit alles? Immers, er wordt voor allerlei artikelen op allerlei manieren reclame gemaakt. Waarom kan men een reclamefolder zonder schuldgevoel weggooien en lijkt het dat men zich bij de werving voor een goed doel voor een dilemma geplaatst voelt?

Voor het kopen van allerlei goederen en diensten weet men wat men wel en niet wil. Het nee zeggen tegen een telemarketeer voor een krant is makkelijk als je er al een hebt. Als we iets nodig hebben, bijvoorbeeld een nieuw meubel, zoeken we stad en land af om iets naar onze zin te zoeken. We proberen zo helder te krijgen wat we precies willen hebben.

Welnu, de tijd is aangebroken om zich te verdiepen in goededoelenorganisaties. De eerste vragen zijn waarom men zou geven en hoeveel. De volgende vraag is aan welk doel men zal geven. Waar wil men prioriteit leggen? Ontwikkelingsamenwerking, milieu, cultuur of zending?

Als al deze vragen zijn beantwoord, kunnen we veel concreter op zoek gaan naar organisaties die daarbij passen. Net als voor een nieuw meubel: steek er tijd in en bid ervoor. Daar hebt u later plezier van! Een goed doordachte keuze geeft de ziel de mogelijkheid om met een gerust hart nee te zeggen tegen andere goede doelen. En kijk een keer in de zo veel jaar (zeven is misschien een mooi getal) eens of u een andere keuze wilt maken.

Het verdient aanbeveling om een beperkt aantal organisaties te selecteren. Dan is het mogelijk de informatie van deze organisaties te lezen, eventueel vragen te stellen en met hen mee te leven in gebed en donaties. Door niet te veel organisaties te steunen, kan de gemiddelde donatie omhoog, waardoor er meer van uw gift naar de doelstelling kan gaan. Er is immers minder nodig voor de fondsenwerving.

In de praktijk zien we dat jaarlijks een behoorlijk deel van de donateurs afhaakt. We zien in het geven aan goede doelen hetzelfde consumptisme als in de maatschappij. Er zijn donateurs die snel wisselen van organisatie. Natuurlijk geldt dit gelukkig niet voor alle donateurs! Voor een organisatie valt het niet mee om mensen te identificeren die zich achter de doelstelling willen scharen en de werving kost veel geld.

Passiviteit voorbij
Het voorgaande maakt duidelijk dat goededoelenorganisaties beter over hun werving na moeten denken. Ik verwacht dat we nog een aantal stappen kunnen maken om de irritatie verminderen. Door onze werving specifieker te maken en afspraken te maken over de verwachtingen (post) over en weer is veel te winnen.

De gever kan actiever nadenken over wat hij wil steunen. Past een organisatie in de doelen waar ik aan bij wil dragen? Nee. Dan houdt het op. Ja? Is er nog ruimte om wat te doen? Dan kan er een gerichte afspraak gemaakt worden.

De tijd van passiviteit is voorbij. Het goede doel behoort noch aan de organisatie noch aan de gever. Het is een gezamenlijke verantwoordelijkheid. Laten we daar dan samen invulling aan geven, organisatie en gever elk vanuit de eigen positie.

De auteur is directeur van de stichting 3xM, een organisatie die christelijke televisie ondersteunt in voornamelijk Afrika en Oost-Europa, en adviseur van de stichting Oreon, een samenwerkingsverband van evangelische en reformatorische missionaire ontwikkelingsorganisaties.