De praktijk van deze heilige wanhoop aan onszelf is deze: Al wie zichzelf bij het licht van de goddelijke genade beschouwt, bevindt in zich een schuld van oneindige misdaden waarvan elkeen de eeuwige dood waard is.Deze schrik wordt vermeerderd door de goddelijke waarheid, gerechtigheid en heiligheid, die boven een zondaar schijnt te hangen. Hij ziet niets in zichzelf waarmee hij God kan voldoen. Noch op de aarde, noch in de hemel kan hij iets vinden om God ter voldoening te offeren. En eindelijk, nadat hij in genade aangenomen en wedergeboren is, als hij dan nog eens let op de macht van de vijanden en op zijn eigen onmacht, moet hij zeggen met Josafat: „In ons is geen kracht tegen deze grote menigte.”

Uit dit alles spruit een heilige wanhoop aan zichzelf, om alleen op God te vertrouwen. Deze wanhoop is nuttig tot eer van God en vernedering van onszelf. Want zo leren wij dat wij niets zijn. Anders, zo iemand meent iets te zijn, daar hij niets is, bedriegt hij zich in zijn gemoed.

H. Witsius, predikant en professor te Utrecht (”Practicale Godgeleerdheid”, 1731)