Het begon allemaal eind vorig jaar. Gabriele Pauli, CSU-bestuurder van het district Furth, beschuldigde de Beierse minister-president van spionage. Stoiber zou volgens Pauli opdracht hebben gegeven om een bekende van Pauli uit te horen over haar privéleven. Pauli verweet Stoiber er conservatieve sekse-ideeën op na te houden en een probleem te hebben met competente vrouwen zoals zij.Pauli deed er nog een schepje bovenop toen ze hardop de vraag stelde of het niet tijd voor Stoiber was om op te stappen. Persoonlijke rancune speelde hierbij ongetwijfeld een rol.

Stoiber had de binnenbrand nog wel kunnen blussen ware het niet dat de media zich op de zaak stortten. De kranten en de televisieomroepen trokken Stoibers competentie in twijfel. In Beieren mag hij dan regeren als een verlicht vorst, maar bij de landelijke verkiezingen van 2002 redde hij het niet tegenover Gerhard Schröder. En bij de verkiezingscampagne van 2005 liep hij Angela Merkel hinderlijk voor de voeten door de Oost-Duitse burgers te schofferen. De media presenteerden peilingen waarin een meerderheid van de Beierse bevolking aangeeft dat ze Stoiber liever ziet vertrekken en dat men hem niet ziet als de aangewezen CSU-lijsttrekker voor de verkiezingen van dit jaar.

In een eerste reactie ontkende Stoiber de beschuldigingen van Pauli, maar later ging hij toch door het stof: „Wie maakt er nou geen fouten? Natuurlijk denk je achteraf heel vaak dat je iets anders aan had moeten pakken.”

Het partijbestuur van de CSU schrok van de massale aandacht van de media voor Pauli, maar verklaarde begin deze week achter Stoiber te blijven staan. „Edmund Stoiber is partijvoorzitter en de nummer één in onze partij en in Beieren”, luidde de verklaring.

Stoiber op zijn beurt stelde dinsdag dat hij bij de verkiezingen van dit jaar en „voor de hele regeerperiode ter beschikking staat.” Stoiber gaf aan nog zes jaar te willen aanblijven als minister-president. Dit schoot het partijbestuur om de een of andere reden in het verkeerde keelgat. „Dit was absoluut niet de bedoeling”, merkte een CSU-afgevaardigde woensdagavond op.

Stoiber ligt de CSU zo langzamerhand zwaar op de maag. Volgende week zou de partij Stoiber officieel kandidaat stellen, maar het is de vraag of dit nog gaat gebeuren. Waarschijnlijk wilde het partijbestuur onder leiding van Stoiber nog één keer aan de deelstaatverkiezingen deelnemen en hoopte men dat hij na een jaar zou aftreden. Misschien waren daarover ook afspraken gemaakt, maar dat is onduidelijk.

Achter de schermen wordt er ongetwijfeld druk op Stoiber uitgeoefend dat hij zich niet kandidaat moet stellen voor de verkiezingen. Men zal de regeringsformatie van 2005 in herinnering roepen toen Stoiber in Berlijn een superministerie voor Economische Zaken zou gaan leiden. Van Beieren had hij al afscheid genomen. Uiteindelijk bedankte Stoiber voor de eer in Berlijn en keerde hij met hangende pootjes naar München terug.

De partij heeft Stoiber toen zijn functie teruggegeven, al was er tussen Stoiber en het Beierse volk een vertrouwensbreuk ontstaan. Stoiber zou nu de wijste moeten zijn en niet moeten kandideren. Maar is hij zo verstandig? De praktijk leert dat wie eenmaal aan de macht heeft geroken, daar moeilijk afstand van kan doen.