De bewaakster draait de loper in het slot. De gele, zware deur zwaait open. „Goedemiddag, mag ik even binnenkomen?” vraagt burgemeester Waaijer van Zoetermeer aan de twee gedetineerden in de cel. Moeizaam komen Ahmed en Irwan overeind van hun bed. „Namens Gevangenenzorg wens ik jullie heel prettige feestdagen en een gelukkig nieuwjaar.” Al pratend overhandigt Waaijer de gevangenen een witte plastic tas. Daarin zitten een Bijbels dagboek, kerststol, chocoladekrans, wenskaart en een kerstgroet met de gegevens van Gevangenenzorg.De twee mannen glunderen. Zo’n extraatje krijgen ze niet elke dag. „Heeft Kerst nog een speciale betekenis voor jullie?” vraagt de burgervader belangstellend. „Wij zijn moslim”, vertelt Ahmed. „Voor christenen is dit feest belangrijk, omdat ze geloven dat Jezus de Zoon van God is. Voor ons is het een profeet.”

Euro’s
Waaijer helpt voor het derde jaar mee met de actie van Gevangenenzorg. Samen met vijftien andere partners van de stichting deelt hij in een uur bijna 400 pakketten uit. Veel tijd voor een praatje is er dus niet. De burgemeester noemt het contact met gevangenen „indrukwekkend. Je ziet aan hun ogen dat ze een ingewikkeld verleden achter de rug hebben.”

Hans Barendrecht, directeur van Gevangenenzorg, gaat langs bij Paul. De gedetineerde is veroordeeld tot elf jaar en negen maanden celstraf, waarvan hij er zes jaar op heeft zitten. Over drie maanden mag hij wellicht voor het eerst op proefverlof. Barendrecht bezoekt hem wekelijks. „Hij leeft erg naar zijn vrijlating toe. Maar daarmee zijn de problemen niet opgelost. Hij heeft bijvoorbeeld nog nooit met euro’s betaald”, vertelt Barendrecht.

Paul reageert enthousiast op de komst van de directeur. „Leuk dat je er bent. Het is misschien wel de laatste keer. Als ik op proefverlof mag, zit ik volgend jaar wellicht bij mijn gezin. Daar heb ik zo’n zin in. Ik ben echt klaar voor de maatschappij. Vanaf nu kijk ik vooruit, naar de toekomst.”

De gedetineerde slaat het kerstfeest in de gevangenis het liefst over. „Ik denk op zulke dagen veel aan mijn gezin en familie. Dat doet pijn. Gelukkig maken we het hier met elkaar gezellig. We voetballen en tafeltennissen. ’s Ochtends en ’s avonds eten we gezamenlijk. Ik kan zelfs kiezen: biefstuk met stroganoffsaus of kalfsragout. Daar moet ik wel zelf aan mee betalen.”

Geesteloze plaats
De situatie van Paul is voor de meeste gevangenen herkenbaar, zegt Barendrecht. „Kerst is een moeilijke periode. Ze denken terug aan de vrolijkheid en gezelligheid van hun gezin. Waar anderen thuis feestvieren, zitten zij alleen in hun cel. Extra aandacht stellen ze daarom erg op prijs.”

Omzien naar gedetineerden is een opdracht voor christenen, benadrukt de directeur. „In Hebreeën 13:3 staat: „Gedenkt der gevangenen, alsof gij mede gevangen waart.” Ze blijven medemensen, ook al heeft iemand nog zo veel op zijn kerfstok.”

„Dank jullie wel, dank jullie wel. Ik kan sinds maanden weer glimlachen”, roept een gevangene de uitdelers na. Reageert iedereen zo enthousiast? Barendrecht: „Ik heb in die zeven jaar nog maar één keer meegemaakt dat iemand het pakket niet hoefde. Bijna alle gevangenen waarderen onze komst. Voor de meesten zijn de producten een extraatje dat ze zelf niet zo snel kunnen kopen. Bovendien proberen wij in onze houding de mens centraal te stellen, niet de misdaad. Ze mogen ruiken en proeven dat wij christenen zijn.”

Een bezoek aan de gevangenis is voor Barendrecht nog altijd indrukwekkend. „Het is een rare, geesteloze plaats. Mensen slijten dagen, maanden, jaren in een ruimte van 10 vierkante meter. Ik verdedig hen niet, want velen hebben vreselijke dingen gedaan. Het beste wat ik hun kan toewensen, is dat gevangenen Christus leren kennen.”