Neue Zürcher ZeitungDe Zwitserse Neue Zürcher legt de schuld voor de onderlinge strijd bij de Palestijnen, maar ook bij de buitenwereld.

„De Palestijnse president Abbas heeft parlements- en presidentsverkiezingen aangekondigd en daarmee het parlement ontbonden en zijn eigen ambt ter beschikking gesteld. Hij heeft ingezien dat de poging is mislukt om te komen tot een regering van nationale eenheid. Fatah van Abbas wil alle macht terug; Hamas van de minister-president wil zijn deel niet opgeven.

Abbas’ toespraak was de bankroetverklaring van de Palestijnse Autoriteit. Deze is financieel en politiek ten einde: president en parlement zitten er alleen nog voor de vorm. De corruptie van Fatah heeft hem uitgehold, de ideologische starheid van Hamas ten val gebracht. (…)

Dat de gekozen president het gekozen parlement ontbindt, is ook een nederlaag van de democratie. Schuldig daaraan zijn in eerste instantie de machtshonger en de starheid van de politici in beide kampen, evenals hun onbekwaamheid het welzijn van het volk in het oog te houden. Maar enige schuld treft ook de buitenwereld. Bijvoorbeeld Israël, dat de leiders van de Palestijnen systematisch probeert te verzwakken: Arafat werd belegerd en voor onbeduidend verklaard, Abbas werd genegeerd (…). De VS en Europa hebben de Palestijnen de democratie als wondermiddel voor hun problemen aanbevolen, de door hen gekozen regering hebben ze echter politiek en financieel geboycot en daarmee hebben ze de scheuring van de Autoriteit bevorderd.”
Süddeutsche Zeitung

Terwijl Fatah en Hamas elkaar bestrijden, raakt een levensvatbare Palestijnse staat steeds verder uit zicht. Israël kan daar moeilijk mee instemmen, meent de Süddeutsche.

„Een burgeroorlog in de Gazastrook en op de Westoever zou weer alle inspanningen om eindelijk een stabiele vrede tussen Israël en de Palestijnen tot stand te brengen, teniet doen. Er zijn in Israël niet weinig politici die er van harte mee in zouden stemmen dat een levensvatbare Palestijnse staat voor altijd een fata morgana moet blijven - van een afstand mooi om te zien, maar bij iedere stap dichterbij valt het beeld uiteen. Dit kan op de lange termijn niet in het belang van Israël zijn.

Israël mag muren en hekken bouwen om de chaos in Gaza niet meer te hoeven zien. Maar woede en politieke frustratie, die onder de Palestijnen toenemen, verbonden met een zich razendsnel verslechterende economische positie, zullen zich ook weer in Israël ontladen.

Wie wil bijdragen aan de rust, moet helpen het vredesproces in het Midden-Oosten op gang te brengen. Dit staat ook in de slotverkalring van de EU-top. Als de Europrese regeringsleiders hun woorden serieus nemen, moeten ze zo snel mogelijk vluchten boeken naar de licht ontvlambare regio.”
Gazet van Antwerpen

De commentator van de Vlaamse krant kan wel waardering opbrengen voor de grap van de Franstalige televisiezender RTBF, die woensdag melding maakte van het uitroepen van de Vlaamse onafhankelijkheid.

„Goede televisie noemt men dat. Want één ding moeten we de Franstalige openbare omroep nageven: storm geoogst, stunt geslaagd. De reacties liegen er niet om. Die gaan van „schitterend” tot „wansmakelijk.” We moeten oppassen met overdrijvingen, zowel in de ene als de andere zin. Natuurlijk mag er gelachen worden. Satire mag en moet, ongeacht over welk onderwerp. Vonden wij in Vlaanderen niet dat de spotprenten rond profeet Mohammed níét verboden moesten worden? Waarom zou er dan (…) niet gelachen mogen worden met de staatshervorming en de Vlaamse autonomie? (…)

Een en ander mag ons niet beletten om een paar kritische vragen te stellen. Bijvoorbeeld of het voor journalisten gepast is mee te werken aan nepjournaals. Kan men daar niet beter acteurs voor inhuren? De volgende keer dat een RTBF-reporter met sterk nieuws komt, vragen we ons af of het deze keer écht is, of weer een grap.

Twee. Het programma van de RTBF overschrijdt ver de grens van het amusement. „Dit heeft mij aan het denken gezet”, was een veelgehoorde reactie. Betekenisvol. Mensen die vrezen voor een splitsing van België -vooral te vinden in het zuiden van het land- kunnen in de uitzending een voorbode vinden van een doemscenario.
Le Monde

Het paradoxale gevolg van de RTBF-uitzending is dat de positie van hen die de omroep aan de kaak haddan willen stellen, niet is verzwakt maar juist versterkt, concludeert Le Monde.

„In ieder geval heeft de docu-fictie één ding duidelijk gemaakt: de breekbaarheid van België. Die staat, geboren na de revolutie van 1830, (…) zorgt ervoor dat de steeds ingewikkelder wordende structuren in de steigers blijven staan in een poging Vlamingen en Walen naast elkaar te laten leven. De moeilijkheid zit hem in het feit dat de geografische, linguïstische en politieke scheidslijnen niet samenvallen. Een nieuwe conferentie over de instituties -prelude op de zoveelste staatshervorming- moet over enkele maanden beginnen.

De Vlaamse partijen zullen duidelijk moeten maken of ze in de toekomst willen blijven samenleven met de Brusselaars en de Walen, of dat ze kiezen voor een versterking van de huidige autonomie die, over tien of dertig jaar, zou kunnen uitlopen op echte onafhankelijkheid.