Ach, hoe zijn ze te beklagen dat die valse schijn van geschapen dingen zo boeien en zij als met kettingen gebonden zijn aan de aarde. Die mens verheft zich zo ver door hoogmoed, dat hij bijna vergeet dat hij een mens is, die het leven draagt in zijn neusgaten en wiens grondslag in het stof is.Het hart van mensenkinderen, die door God met een redelijk verstand begaafd zijn, wordt door de wind van wereldse hoogheid zo opgezwollen en door de draf van aardse rijkdommen en het zoet van zondige wellusten zo gevuld, dat hij wordt weggerukt van zijn Schepper zonder te vragen: „Waar is God mijn Maker, Die psalmen geeft in de nacht?”

O, hoe laag is dat verheven schepsel gevallen, daar hij door zijn Maker met het hoofd omhoog en het hart naar de hemel was geschapen, dat hij gevallen is voor een nietig schepsel, dat God aan Zijn voeten gesteld heeft en als een knecht der knechten hetzelve boven God aanbidt.

Helaas, hoe ellendig moet de mens verdoofd zijn door die helse rover, dat hij niet meer kan horen de roepende nodigende stem waardoor God verdwaalde zondaren nodigt, hem lokkend als een hen haar kuikens.

Arnoldus Montanus, predikant te Lekkerkerk (”Asaphs geestelijke overwinning”, 1717)