Dorothée van Oeveren is een geëngageerd maatschappelijk schrijfster. Ze is geboren in een domineesgezin. Dienstbaarheid en geloof staan centraal in haar leven en in haar romans. Eerder schreef ze over een geadopteerd meisje dat moet kiezen tussen haar eigen wereld (India) en haar tweede wereld, een surrogaatwereld (Nederland). En over een jongetje dat moet vluchten uit Iran. In ”Bonaire, een verloren droom” krijgt de lezer een kijkje in het leven in Bonaire. Een leven dat zich vaak afspeelt in armoede en aan de rand van de samenleving. En dan is drugssmokkel, hoe gevaarlijk ook, een lonkende activiteit omdat zo’n reis je in één keer de kans geeft voortaan je eigen grenzen te bepalen.

De inwoners van Bonaire hebben geen vechtersmentaliteit. Het is een herhaalde wetenschap binnen de gemeenschap dat de Spanjaarden, de eerste blanken die het eiland ontdekten, Bonaire al een waardeloos eiland noemden, totaal ongeschikt voor landbouw of veeteelt.

Die lage dunk van zichzelf en van de omgeving stempelt het bestaan van de inwoners van Bonaire. Ze proberen hun leven zo gunstig mogelijk door te brengen, zonder een gevecht te voeren om verandering in de situatie te brengen. Het vechten voor verbeterde levensomstandigheden wordt als nutteloos ervaren.

In deze situatie groeit de hoofdpersoon, Juana, op. Ze is het dochtertje van de macamba -de baas van de aloëplantage- en van een vrouw die op de plantage gewerkt heeft. Een relatie met de macamba is voor haar moeder uitgesloten, omdat hij de inlandse vrouw en haar kind veracht. Ze lijkt haar geluk te vinden in een huwelijk, maar als haar man verliefd wordt op een andere vrouw vecht ze niet en berust ze in deze situatie. Ze werkt aan één stuk door om te kunnen leven. Ze houdt haar dochter voor: „Als je maar in je hoofd blijft beseffen dat wij nakomelingen van slaven zijn en daarom nooit trots mogen zijn.”

Die blauwdruk in Juana’s leven -je bent niet veel waard en dat zal zo blijven ook- kenmerkt haar leven. Als Juana verliefd wordt op Bentura, een Nederlandse jongen, heeft ze geen vertrouwen in de toekomst. Ze gelooft hem niet als hij belooft terug te komen uit Nederland, waar hij tijdelijk moet studeren.

Het rollenpatroon herhaalt zich: ze trouwt met een jongen van wie ze niet houdt, krijgt kinderen, de jongen verlaat haar, ze vindt een vervanger voor hem om minstens zo ongelukkig te blijven. Geld lijkt een voor de hand liggende oplossing om uit deze vicieuze cirkel te stappen. Ze zet dan ook hoog in als koerier. Met weinig succes. Gelukkig weet Bentura wat trouw is.

”Bonaire, een verloren droom” is een mooi geschreven verhaal. Het geloof speelt een grote rol: dit een boek met een getuigenis. Literair is het niet altijd even sterk: de schrijfster is niet in staat de spanningsboog vast te houden. Ze geeft vaak de oplossingen al weg, bijvoorbeeld door in de proloog al prijs te geven dat Juana later drugs zal smokkelen. Of door op bladzijde 11 al te vertellen dat Juana een dochter is van de macamba.

De vele informatie waardoor de lezer het leven op Bonaire leert kennen is soms storend bij het vasthouden van de verhaallijn. De oplossing die aan het eind van het verhaal voorhanden ligt is er een van de ideale soort. Menige vrouw uit Bonaire zal het niet zo rooskleurig treffen. Niettemin is de bedoeling van Van Oeveren duidelijk: het geloof is van onschatbare waarde en dat geldt voor het leven van iedereen, arm of rijk, zwart of wit.