Eijkelenboom werkt aan de bedrijfspoort van Europe Container Terminals (ECT). Dagelijks rijdt de 51-jarige inwoner van Hendrik-Ido-Ambacht naar zijn werkplek op de Maasvlakte, pakweg 40 kilometer achter Rotterdam. Gerrit staat al 22 jaar op de loonlijst bij ECT. Momenteel registreert en inspecteert de portier alle binnenkomende en uitgaande containers.

Roestige, gedeukte en gebutste exemplaren passeren achter op een truck met oplegger de controlepost. Gerrit haalt zijn schouders op. „Het zijn nu eenmaal gebruiksvoorwerpen.” Vijf camera’s brengen op een beeldscherm in de portiersruimte de container aan alle kanten in beeld. Nauwlettend speurt Eijkelenboom naar eventuele schade. „Voor de verzekering”, verduidelijkt hij. „Zodra een container deze poort passeert, is ECT verantwoordelijk en aansprakelijk.”

Geroutineerd brengt Gerrit de gegevens van truck en container in het volledig geautomatiseerde systeem in. Om claims te voorkomen, legt het containerbedrijf alle informatie digitaal vast. Lengte, hoogte, breedte, gewicht, containercode, eigenaar, kenteken en eventuele schade. Elke deuk heeft haar eigen code. Nr. 45 - schade rechtsvoor, nr. 41 - schade toprail, nr. 25 - schade aan de linkerzijpanelen, nr. 71 - container met een vies luchtje.

De sluisinspecteur stapt uit zijn controlekamertje en onderwerpt container en verzegeling aan een visuele controle. Feilloos registreert de ECT’er een ogenschijnlijk licht deukje aan de voorzijde van een container. „Dat is niet niks. Het frame is beschadigd. Herstel kost zeker 3000 euro”, schat Gerrit met kennersblik.

Via een klein beeldschermpje krijgt de chauffeur de resultaten van de inspectie. Met een keycard moet hij een elektronische handtekening zetten, ten teken dat hij op de hoogte is van de schade.

Eindeloze rijen trucks met oplegger schuiven op deze manier voorbij. Uit Nederland, Engeland, Frankrijk, Duitsland, België, Rusland en Tsjechië. De ECT-poort op havennummer 8200 telt acht ’lanen’: vier voor inkomende en vier voor uitgaande containers. „Ik vind het altijd weer een prestatie als een Tsjech hier direct de weg weet te vinden. Maar meestal komen ze in een optochtje. De voorste heeft de knowhow, de rest sluit achteraan.”

Vandaag is het rustig. Gerrit werkt daarom alleen. Hij draait de radio even iets zachter. Eenzaam is het volgens hem niet. „Ik vind dit de sociaalste plek van ECT. Als je alleen op een terreintruck rijdt, ben je dan gelukkig? Of als je alleen op een kraan zit, heb je dan veel contacten? Hier maken we regelmatig een praatje met een chauffeur. Dat moet kunnen. Anders wordt het een lopendebandbaan.”

Veel communicatie heeft plaats in gebarentaal via het glas. Een chauffeur steekt zijn duim omhoog, knikt vriendelijk naar de inspectiemedewerker of houdt een briefje met het zegelnummer voor zijn raampje.

Chauffeur Goof rijdt voor. Hij kent het klappen van de zweep bij ECT. „Let op”, waarschuwt Gerrit. „Goof heeft altijd iets bijzonders.” En inderdaad. Goof steekt dapper zijn briefje omhoog. Maar in plaats van het gebruikelijke rijtje cijfers staat er in dikke, rode blokletters een olijk scheldwoord. Grapjas Goof heeft de grootste schik en trekt een gekke bek. „Nou, je wordt er zo niet mooier op Goof”, moppert Gerrit quasi-verongelijkt. „Dat krijg je als je de hele dag alleen in een cabine zit. Dat word je wel eens narrig van jezelf.”

ECT is 24 uur per dag, zeven dagen in de week open. Alleen met Kerst en Oud en Nieuw is de poort dicht. Eijkelenboom werkt in semi-continudienst. Van 7.00 tot 15.15 uur of van 15.15 tot 23.00 uur. Saai is het nooit.

De aan- en afvoer van containers is nooit gelijkmatig verdeeld, legt Gerrit uit. Aan het eind van de week en in de middaguren ontstaan pieken. Het containeroverslagbedrijf probeert binnenkomende vrachtauto’s binnen een halfuur te lossen en weg te werken. „Dat lukt bijna altijd.”

ECT merkt het volgens Gerrit direct als er op de A15 richting Europoort een ongeluk is gebeurd. „Als er voor de Botlektunnel een auto in de prak is gereden, wordt het hier stil. En na een poosje komen ze ineens weer allemaal tegelijk.” Eijkelenboom reageert onverstoorbaar. „Ik laat me niet gek maken.”

Dit is het tweede artikel in een korte serie over het werk aan de bedrijfspoort. Volgende week donderdag deel 3.