De nieuwsdienst -die spreekt van een zwarte bladzijde in de Duitse kerkgeschiedenis- baseert zich op een artikel van Wilfried Gotter, woordvoerder van de Saksische Israëlvrienden, in het blad van deze organisatie.Bij het anti-Joodse instituut waren de evangelische landskerken van Brandenburg, Hessen-Nassau, Saksen, Sleeswijk-Holstein, Thüringen, Mecklenburg, Oldenburg, Lübeck, de Palts, de kerkprovincie Saksen en de Evangelische Kerk in Oostenrijk betrokken, schrijft Gotter - „dus zeker niet alleen vertegenwoordigers van de zogenaamde Duitse Christenen.”

Het instituut bevond zich in het evangelisch-lutherse predikantenseminarie in Eisenach en telde zo’n 200 medewerkers, aldus Gotter. „Hoofddoel van alle publicaties was een nieuw Duits christendom op te richten op basis van het Germaanse ras en de Germaanse religie.”

In 1940 verscheen het eerste „ontjoodste” volkstestament, in een oplage van 200.000 exemplaren. Andere publicaties zouden een „judenrein” gezangenboek geweest zijn, alsook een „judenfreie” catechismus met een nieuwe geloofsbelijdenis en twaalf geboden, zo schrijft Gotter.

Ronduit schokkend noemt de auteur het dat „leidinggevende medewerkers van deze instelling al snel na het einde van de oorlog opnieuw op belangrijke posten binnen de kerk te vinden waren.”

Nog altijd zijn in heel wat kerkelijke publicaties anti-Joodse tendensen vast te stellen, aldus Gotter, bijvoorbeeld wanneer er wordt gesproken over de „apartheidsstaat Israël.” Hij citeert de theoloog Dietrich Bonhoeffer, die schreef: „Wie het niet voor de Joden opneemt, mag ook geen gregoriaanse gezangen zingen.” Gotter: „Wie het nu niet voor Israël opneemt, zou ook geen praiseliederen moeten zingen.”