Leo Samama laat zijn standaardwerk oer Nederlandse muziek in de 20e eeuw (1985) opnieuw uitgeven, voorzien van een update. Het voormalige laatste hoofdstuk is uitgebreid met een mijns inziens terechte behandeling van Tristan Keuris (1946-1996). Verder worden recent opkomende namen van scheppende toonkunstenaars in welgekozen bewoordingen toegelicht.

Er is een nieuw slothoofdstuk toegevoegd onder de titel Cortège. Hierin probeert de schrijver de ontwikkelingen in het Nederlandse muziekleven te beschrijven naast het overheidsbeleid dienaangaande. Een hachelijker onderneming is nauwelijks denkbaar, vooral als je binnen het bestek van enkele bladzijden genoemde ontwikkelingen in samenhang met elkaar in kaart wilt brengen. Samama lukt dat niet en ik vraag me af wie het wel kan. Had de schrijver zich beperkt tot terugkijken en niet zoals hij hier probeert mee te kijken, dan was er waarschijnlijk nog wel iets zinnigs uitgekomen. Daarbij wordt dit hoofdstuk ontsierd door verkeerd gebruikte standaarduitdrukkingen en kent het oeverloos lange zinnen „als paddestoelen uit de grond opgedoken” (blz. 359). Foei toch, zijn goede correctoren zo duur geworden dat we hen maar passeren?