Dat stelde ds. M. A. Kuyt, predikant van de hervormde gemeente van Huizen, maandag op de eerste van vier studiedagen voor theologiestudenten van de Gereformeerde Bond in de Protestantse Kerk. Hij hield een lezing onder de titel ”Wat betekent het in de praktijk van het kerkelijk leven om hervormd-gereformeerd predikant te zijn?”In zijn lezing citeerde hij uit een boekje van prof. G. Heitink met de titel ”Biografie van de dominee”. In dit boek schetst Heitink de ontwikkeling van het predikantschap door de eeuwen heen. Het predikantschap komt volgens Heitink voor het eerst in beeld rond het jaar 1500, als de Reformatie breekt met de gewijde priester. Heitink beschrijft de ontwikkeling van het predikantschap aan de hand van de drieslag persoon, ambt en beroep. Daarbij ziet hij weinig toekomst voor de traditionele predikant.

Ds. Kuyt zei het juist op dat punt niet met hem eens te zijn. „Bij de uitdrukking ”de traditionele predikant” denken wij intuïtief aan het type predikant dat zich beweegt aan de rechterflank van de kerk.” Juist op het punt van de roeping tot het ambt ziet de predikant uit Huizen een kenmerkend verschil tussen predikanten in de rechterflank en die „in andere circuits binnen de kerk.” „Dat heeft te maken met de visie op het predikantschap in het algemeen en het karakter van de boodschap die gebracht wordt. Wanneer we als klein mensje geroepen worden om anderen het oordeel en de genade Gods te verkondigen, dan is dat niet niks. Wie is tot die dingen bekwaam?”

Ds. Kuyt stelde de volgorde die Heitink in zijn boekje hanteert -persoon, ambt, beroep- onder kritiek. „Die volgorde is kenmerkend voor het hedendaags gevoelen omtrent de predikant: de persoon van de predikant is voor de meesten belangrijker dan het ambt dat hij bekleedt. Ik denk dat het in onze traditie anders gezegd wordt: het ambtelijke gaat voorop. Met het ambtelijke wordt een ”tegenover” uitgedrukt. De predikant komt letterlijk van elders. Van de universiteit, of van een andere gemeente. En hij verkondigt het Woord, dat van de andere kant komt.

Voor Heitink houdt het ambt de persoon van de predikant overeind. Zodat hij niet het speeltje van de gemeente wordt. Maar zelf zou ik het ambt toch minder met de persoon willen verbinden en meer met de kerk als geheel”, aldus ds. Kuyt. „Christus geeft de ambten aan de gemeente. Niet allereerst aan een persoon binnen die gemeente, maar aan Zijn lichaam als geheel. Zelfs de meest persoonlijke kant van het predikantschap, namelijk de inwendige roeping, is in onze traditie altijd verbonden geweest met het gemeentelijke, het collectieve. Denk aan de beroemde zin uit het bevestigingsformulier van ambtsdragers waarin gevraagd wordt of deze gevoelt dat hij wettig van Gods gemeente en mitsdien door God Zelf tot deze dienst geroepen is.”

Volgens de lector vindt zo de inwendige roeping haar diepste verworteling in de roepende gemeente, „waarin Christus’ stem hoorbaar wordt. Zo alleen worden we gevrijwaard van ontsporingen en ongebreideld subjectivisme.”

Volgens ds. Kuyt is het nodig dat er gesnoeid wordt in het takenpakket van predikanten. „Hij kan geen schaap met de bekende vijf poten zijn.” Hij viel het pleidooi van dr. H. de Leede, rector van het theologisch seminarium Hydepark, bij voor een hernieuwde bezinning op de ambten, met als mogelijk gevolg „dat de hooggeprezen gelijkwaardigheid van de drie ambten minder hard te maken is vanuit de Schrift dan we altijd dachten.”

Hij riep de studenten op vooral te studeren in het Woord. „Bijbelstudie is belangrijker dan alle ontwikkelingen binnen de samenleving en de cultuur te duiden. Hoe sterker aan het Woord gelieerd, des te minder zal de predikant het gevoel hebben dat hij meedeint op de golven van de tijdgeest.”

Gereformeerde Bondsgemeenten bestaan niet, zo hield hij de studenten maandag voor. „De gemeente is altijd breder dan de kring van de laten we maar zeggen strikt gereformeerde belijders. Dat maakt het boeiend, maar ook wel eens lastig. De breedte van de kerk houdt ons wakker. En bezorgt ons reflectie op ons eigen werk. Hoe staan we in de kerk? Hoe houdbaar zijn onze meningen in het licht van de Schrift en Gods Koninkrijk? Het zij ons een eer wanneer wij binnen het brede spectrum van predikanten binnen de Protestantse Kerk voor traditioneel doorgaan, als we ervan overtuigd zijn dat we ons allereerst gebonden weten aan de traditie met een grote t: de Schriften, die van Christus getuigen.”